ΝΕΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Σάββατον 8/21 Σεπτεμβρίου 2013, Γενέθλιον Υπεραγίας Θεοτόκου

Ιερός  Ναός  Κοιμήσεως  Θεοτόκου  Καλλιθέας  Αττικής

Κατά την Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε, με βυζαντινή αρχοντιά και μεγαλοπρέπεια και παρουσία πλήθους λαού, το Σάββατο 8/21 Σεπτεμβρίου 2013 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιθέας, αδεία και ευλογία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ιερουργήθηκε και η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του Αρχιδιακόνου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, π. Βασιλείου Τσαρκατζόγλου.

Τελετουργός των Ιερών Μυστηρίων υπήρξε ο πνευματικός πατήρ του νέου Πρεσβυτέρου, Μητροπολίτης Νέας Υόρκης κ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ.

Εκ του χορού των Πρεσβυτέρων παρέστησαν ως λειτουργοί ο κατά σάρκα Πατήρ του νέου Πρεσβυτέρου Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου, Εφημέριος του ως άνω Ιερού Ναού, ο Πρεσβύτερος π. Αντώνιος Κόκες, Εφημέριος Θεσσαλονίκης, οι Ιερομόναχοι π. Δαμασκηνός Πετρογέγας και π. Ανανίας Πανάκος εκ της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, καθώς και ο Διάκονος π. Γεράσιμος Κοσμά εκ της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθίας.

Συγκινητική ήταν η στιγμή κατά την οποίαν ο Κληρικός πατέρας του νέου πρεσβυτέρου, π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου,  περιήγε στο «Άγιοι Μάρτυρες» τον κατά σάρκα πρωτότοκον υιόν του «κύκλω της Τραπέζης». Πολύ σπάνιο γεγονός στην μαρτυρική μας Εκκλησία του πατρίου εορτολογίου. Στον ίδιο Ιερό Ναό πριν από 26 έτη χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και διωρίσθη Εφημέριος ο π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου.

Ο Μητροπολίτης Νέας Υόρκης προ της χειροτονίας προσεφώνησε τον χειροτονούμενο τονίζοντάς του κυρίως την ανάγκη να σταθεί δίπλα στους νέους της Εκκλησίας μας και συμβουλεύοντας τον να μην κλείσει σε ένα ντουλάπι το μυστήριο των μυστηρίων, την Θεία Κοινωνία, αλλά να την δίδει εις ίασιν ψυχής και σώματος.

Μετά την Οπισθάμβωνον Ευχήν, ο Μητροπολίτης Αντώνιος ανέγνωσε εις επήκοον, κατά την αρχαίαν πράξιν της Χειροτονίας, το Παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου εις Ιερέα, προτρέποντας έτσι τον νέον Πρεσβύτερον να πορευθεί αναλόγως στην νέα του διακονία.

Ο χειροτονούμενος αντιφωνώντας είπε μεταξύ άλλων:

Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω· ὁ τοῦ Θεοῦ γὰρ οὐρανός, ἐν γῇ ἐτέχθη, ἡ Θεόνυμφος αὕτη ἐξ ἐπαγγελίας. Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια· κοινὴ χαρὰ ἐν τῷ κόσμῳ ἀνέτειλεν. Ἡ Παρθένος Θεοτόκος ἡ Ἐλεούσα, ἡ τοῦ Κύκκου - τό παλλάδιον τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ Τσαμπίκα - πολιούχος καί καύχημα τῆς Ῥόδου, ἡ Καθαριώτισσα τῆς Ἰθάκης προστάτρια, ἡ Μουγλιώτισσα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἐδῶ δίπλα μας ἡ Νερατζιώτισσα στό Μαρούσι γεννᾶται σήμερον διά νά ἀναγεννήσει ἐκ τῆς ἁμαρτίας τό ἀνθρώπινον γένος.

Σέ μιά τόσο πανηγυρική μέρα καί ἀτμόσφαιρα κι ἐγώ ταπεινός Διάκονος τῶν Διακόνων Χριστοῦ,

Σεβασμιώτατε Πνευματικέ μου Πατέρα,

Σεβαστοί μου Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου φίλοι καί Συγγενεῖς,

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

ἴσταμαι ἐνώπιόν σας γιά δεύτερη φορά διά νά λάβω τό μέγα της Ἱερωσύνης ἀξίωμα ἤ καλύτερα τήν μεγάλη Χάρη τῆς ἀκόμη περισσοτέρου Διακονίας. Γιατί μόνο ἔτσι προσπαθῶ νά τήν καταλάβω καί νά τήν ἀντιληφθῶ. Ἴσταμαι ἐνώπιόν σας κατεχόμενος ἀπό ἱερό δέος ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης.

Ἀναμένοντας, Σεβασμιώτατε, νά λάβω ἀπό τά τίμια χέρια σας τόν δεύτερο βαθμό της, δέομαι πρός τόν φιλάνθρωπο Θεό: «Οὐ νικήσουσιν αἱ ἁμαρτίαι μου τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου. Διό ἔνδυσόν με τόν ἀνάξιον δοῦλον σου τήν ἱερατικήν ταύτην στολήν καί χάριν τοῦ θείου καί Παναγίου και Τελεταρχικού σου Πνεύματος».

Ἀναλογίζομαι πῶς ἡ ἱερωσύνη εἶναι θεία δωρεά, πού ὑπερβαίνει καί ἀνθρώπινο λόγο καί ἔννοια καί διά τῆς ὁποίας «ὁ κόσμος σέσωσται καί ἡ κτίσις πεφώτισται. Μακάριος δέ ὅστις πολιτεύεται ἐν ταύτῃ τῇ ἀξίᾳ, ἁγνῶς τε καί ἀμώμως». Ὁ πρᾶος λογισμός, ἡ κατά Θεόν σοφία, ἡ λαμπρά ἐγκράτεια, ὁ φιλόθεος ζῆλος, ὁ χαρισματικός πλουτισμός καί ἡ κατά Χριστόν ἐνηλικίωση, εἶναι οἱ ἀπαστράπτουσες ἀρετές τοῦ τρισμεγίστου ἀδάμαντα τῆς ἱερωσύνης.

Τό μεγαλειῶδες τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης ἀντανακλᾶται καί σ’αὐτό τό ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ ἱερέως. Τό πήλινο αὐτό δοχεῖο ἀπό τή στιγμή πού δέχεται τήν ἱερατική χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποκτᾶ ξεχωριστή ἱερότητα. Εἶναι ἱερό σάν τήν ἁγία Τράπεζα. Εἶναι ἔμψυχη ἁγία Τράπεζα. Καί κάτι παραπάνω. Ο ὅσιος ἱερέας Λουκιανός, ὁλίγον προ του τέλους του στή φυλακή, λειτούργησε χρησιμοποιώντας σάν ἁγία Τράπεζα τό σῶμα του, τό στῆθος του! (Συμεών Θεσ/κης, Ἅπαντα, σελ. 358 α) Καί ὁ Θεοδώρητος, Ἐπίσκοπος Κύρου, βρισκόμενος στήν ἔρημο, λειτούργησε ἔχοντας σάν ἁγία Τράπεζα τά χέρια τοῦ Διακόνου του.

Φρικτή ἡ ὥρα τούτη· ὥρα προσευχής, ὥρα ἱερᾶς ἀγωνίας, πνιγηρῆς συγκίνησης καί πάνω ἀπ' ὅλα ὥρα οὐρανίας ἐκστάσεως. Τίς φρικτές αὐτές στιγμές τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, κατά τίς ὁποῖες «παρεστήκασι χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ μυριάδες ἀγγέλων, τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά» καί οἱ πρεσβύτεροι τῆς θριαμβεύουσας ἐκκλησίας, μαζί μέ τούς ἀγγέλους, βαστάζουν στά χέρια τους «φιάλας χρυσάς, γεμούσας θυμιαμάτων, αἵ εἰσίν αἱ προσευχαί τῶν ἁγίων», ἀναφωνῶ μετά τοῦ προφήτου Ἠσαῒου: «Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ’ ἤ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τους λόγους μου».

Ἀνάμικτα συναισθήματα τοῦτη τήν ὥρα κατακλύζουν τήν ψυχή μου. Θεῖος τρόμος, συστολή, συντριβή ἀφ’ἑνός, ἐλπίδα, παράκληση, ἔλεος, ἀφ’ ἑτέρου. Διστάζω νά προχωρήσω. Αντικρίζω νοερά τόν Προφήτη Ἱερεμία και ἀντηχεῖ στήν καρδιά μου ὁ διάλογός του με τον Θεό:  «Ὁ Κύριος μίλησε πρός ἐμέ, τόν Ἱερεμία, καί μοῦ εἶπε: "Σέ γνωρίζω πολύ καλά πρίν σέ πλάσσω ὡς ἔμβρυο στήν κοιλιά τῆς μητέρας σου καί πρίν γεννηθεῖς σέ καθιέρωσα στήν ὑπηρεσία τοῦ ἔργου μου". Και ἐγώ εἶπα τότε: " Ὦ Δέσποτα καί Κύριε, δέν εἶμαι ἱκανός, γιά τό ἔργο αὐτό, διότι νά, δέν γνωρίζω νά ὁμιλῶ˙ εἶμαι ἄλλωστε καί μικρός κατά τήν ἡλικία". Ὁ Κύριος ἀπάντησε καί μοῦ εἶπε: "Μή λέγεις ὅτι εἶσαι μικρός κατά τήν ἡλικία, διότι θά μιλήσεις πρός αὐτούς, ὅσα ἐγώ σοῦ δώσω ἐντολή νά πεῖς. Μή φοβηθεῖς μπροστά τους, διότι ἐγώ θά εἶμαι μαζί σου γιά νά σέ προφυλάσσω καί νά σέ σώζω ἀπό κινδύνους". Ὁ Κύριος τότε ἅπλωσε τό χέρι του πρός ἐμένα, ἄγγιξε τό στόμα μου καί μοῦ εἶπε: " Ἰδού ἐγώ ἔχω δώσει στό στόμα σου τούς λόγους μου, γιά νά ἐκριζώνεις μέ τούς λόγους σου καί νά κατασκάπτεις, νά οἰκοδομεῖς καί νά φυτεύεις. Μή φοβηθεῖς μπροστά σέ κανέναν, διότι ἐγώ εἶμαι πάντοτε μαζί σου. Θά πολεμήσουν πολλοί ἐναντίον σου, ἀλλά δέν θά μπορέσουν νά κατορθώσουν τίποτε, διότι ἐγώ θά εἶμαι μαζί σου, γιά νά σέ λυτρώσω ἀπό τά χέρια τους». (Ἱερ. Α΄6-19)

Ἀλήθεια Σεβασμιώτατε! Πόσο παρηγορητικά, ἐνθαρρυντικά, προτρεπτικά καί γεμάτα πατρική ἀγάπη καί στοργή εἶναι τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου! Ὡς φωνή αὔρας λεπτῆς ἀκούγεται μέσα στήν ἄφωνη καί ἀμήχανη ψυχή μου, ἡ ἤρεμη θεϊκή φωνή Του: «Τί σύ ἐνταῦθα; Γιατί βρίσκεσαι ἐδῶ φοβισμένος;» Καί ὁ θερμουργός λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, συνεχίζει νά μέ ἐνθαρρύνει: «Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Ἐγὼ πατὴρ, ἐγὼ ἀδελφὸς, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφὴ, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος· ἐγὼ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλὴ, καὶ ἀδελφὸς, καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ. Μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ. Πάντα μοι σὺ, καὶ ἀδελφὸς, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;» Καί ἀπαντῶ συγκλονισμένος, ὡς ἄλλος Θεσβίτης: «Πλημμυρίζει ἡ καρδιά μου ἀπό φλογερό ζῆλο γιά Σένα, τόν Κύριο καί Παντοκράτορα». (Γ΄Βασ. ιθ΄9)

Ὁμολογῶ τόν λόγο ποῦ ὁ Ιερός Χρυσόστομος προέφερε: «οἷδα τῆς διακονίας ἐκείνης το μέγεθος και την πολλήν τοῦ πράγματος δυσκολίαν». Είναι ύψιστη η τιμή, μέγιστο το υπούργημα της ἱερωσύνης, αλλά και τεράστια η ευθύνη για την πρέπουσα άσκησή της. Γι' αὐτό η φωνή μου τρέμει, η γλώσσα παραλύει, τα γόνατα λυγίζουν, η ψυχή σκιρτά, ο δε νους ἰλιγγιᾶ και απορεί μπροστά στο μεγαλείο του Μυστηρίου της Ιερωσύνης, ενώπιον του ερχομοῦ του Παναγίου Πνεύματος, διά την δωρεά του αφθίτου και αιωνίου θησαυρού, της αυτής Ιερωσύνης του Χριστού. Η ύπαρξή μου ολόκληρος συγκλονίζεται καθώς εγγίζει νοερῶς το ανερμήνευτο θαύμα!

Ἐξετάζω τόν ἑαυτό μου, ἀναγνωρίζω τά σφάλματα μου, διαπιστώνω τίς ἐλλείψεις μου, βλέπω τό αδιέξοδο στό ὁποῖο μέ ὁδηγεῖ τό ἐμπαθές θέλημά μου, κατανοῶ τίς βλαπτικές συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καί νοιώθω ἀδίρητη τήν ἀνάγκη τῆς πνευματικῆς μου θεραπείας. Καί ὡς ὁ Δαυίδ στενάζων, λέγω: «Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε˙ Κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου». Δέξαι Κύριε τήν μετάνοιά μου ὡς τοῦ Μανασσῆ, διότι: «Σύ εἶ Θεός, Θεός τῶν μετανοούντων, καί ἐν ἐμοί δείξεις πᾶσαν τήν ἀγαθωσύνην σου· ὅτι ἀνάξιον ὄντα, σώσεις με κατά τό πολύ ἔλεός σου, καί αἰνέσω σε διά παντός ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ζωῆς μου».           

Καλούμαι από σήμερα να άρω τον βαρύ Σταυρόν από τις αμαρτίες μου και να ανέβω τον Γολγοθάν μαζί με τον Χριστό και να αναμένω την Ανάστασιν της αιωνίου Βασιλείας Του. Διότι, αν ο Κληρικός δεν φέρη εξ αρχής νωπά τα σημάδια του μαρτυρίου, δεν είναι δυνατόν να φθάση εις την Ανάστασιν. Πρέπει να έχη δύναμη γίγαντος, ώστε «να χαίρη μετά χαιρόντων και να κλαίη μετά κλαιόντων».

Εὐγνωμώνως τοῦτη τήν ὥρα στρέφω νοῦν καί καρδίαν προν τόν σεπτόν οἰακοστρόφον καί Ποιμενάρχην τῆς νοητῆς ταύτης ὁλκάδος τῆς Πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπόν μας. Πρό ἑνός ἔτους μέ παρέλαβε μέ τά τίμια χέρια Του καί μέ εἰσήγαγεν τό πρῶτον διά τῆς ἀνατολοβλέπτου Πύλης εἰς τά ἐνδότερα τοῦ Καταπετάσματος, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἤθελε πολύ και σήμερα νά εἶναι ἐδῶ διά νά μέ χειροτονήσει καί εἰς τόν δεύτερον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης. Συνεχῶς μοῦ ἔλεγε «ἐγώ θά σέ κάνω». Ὅμως οἱ σωματικές του δυνάμεις δέν τοῦ τό ἐπέτρεψαν. Γι' αὐτό καί ἀνέθεσε εἰς Ὑμᾶς Πατέρα Ἀντώνιε τήν μεγίστην χαράν τῆς Χειροτονίας μου. Εὐγνωμονῶ βαθέως τόν Μακαριώτατο.

Εὐχαριστῶ θερμῶς κι ἐσᾶς Σεβασμιώτατε, που κοπιάσατε καί ἤλθατε ἀπό μια ἄλλη Ἐκκλησιά τῆς Παναγιᾶς μας ἀπό τήν μακρυνή Ἀμερική ἐδῶ σ' αὐτήν τήν Ἐκκλησιά τῆς Παναγιᾶς μας, ἀδελφοποιημένες Ἐνορίες ἀπό τό 2007. Μεγάλη η συγκίνηση και η χαρά που διακατέχει την ελαχιστότητά μου, την ευλογημένη αυτή στιγμή κατά την οποία το κάλεσμα του Αγίου Θεού στον αμπελώνα Του, λαμβάνει σάρκα και οστά από τα ευλογημένα χέρια Σας, τα οποία σε λίγα λεπτά, μέσα εις το άγιο θυσιαστήριο θα μου μεταβιβάσουν τη μαρτυρία και την πίστη των Αποστόλων και θα με συνδέσουν ως νέο πρεσβύτερο με την αποστολική παράδοσή μας.

Ἀπλανής ὁδηγός, ἐμπνευστής καί πρότυπο της ιερατικής μου πορείας ἀπό δῶ καί στό ἐξῆς θά εἴσαστε σεῖς, Σεβασμιώτατε Πατέρα μου. Το κρυστάλλινο ήθος σας, η αψεγάδιαστη βιοτή σας, η ανιδιοτελής προσφορά σας, ο πατερικός σας λόγος και το ανύστακτο ενδιαφέρον σας για την κατά Θεόν πρόοδό μου, είναι για εμένα ανεκτίμητο δώρο της θείας Χάριτος. Ταπεινά σας παρακαλώ, οι θεοφιλείς και θεοπειθείς προσευχές σας, η εμπιστοσύνη και το ανύστακτο ενδιαφέρον σας, να με συνοδεύουν σε κάθε βήμα της νέας εν Χριστώ ζωής μου.

Στήν συνέχεια  μνημονεύω τήν εὐλογημένη μου κατά σάρκαν οἰκογένειαν καί πρωτίστως τοῦ πατρός μου Δημητρίου, κοντά στόν ὁποῖον διηκόνησα τόν περισσότερον χρόνον τῆς διακονίας μου καί μέ τόν ὁποίον βρεθήκαμε μαζί στό Ἱερό Θυσιαστήριο τοῦτης τῆς εὐλογημένης Ἐνορίας. Τά διδάγματα καί οἱ ἐμπειρίες του θά συνεχίσουν νά καθοδηγοῦν τήν ζωή μου. Μνημονεύω καί τήν νεότερη οἰκογένειά μου, αὐτήν τῆς καλῆς μου διακονίσσης. Καί οἱ δύο οἰκογένειες στάθηκαν ἀρρωγεῖς στήν διακονία μου στό ἱερό Θυσιαστήριο.

Στρέφω το βλέμμα μου μέ συγκίνηση στις δύο ένδοξες και ιστορικές Μονές μας στην Κερατέα, τῆς Μεταμορφώσεως καί τῆς Παναγίας καί εὐγνωμόνως μνημονεύω καί τώρα καί πάντοτε τούς σεπτούς οἰακοστρόφους των, Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Στέφανον καί Γερόντισσα Συγκλητική καθώς καί τίς περί αὐτῶν ἀδελφότητες, καθώς σε αὐτές μεγάλωσα και ἔλαβα τα βιώματα και τις μυστικές ἐμπειρίες τῶν τοῦ Θεοῦ μυστηρίων. Μετά τό ἱερό τοῦτο θυσιαστήριο, διηκόνησα τό δεύτερον εἰς τό θυσιαστήριον τῆς Ἱερᾶς Μονής Μεταμορφώσεως καί ἐκεῖ μαθήτευσα εἰς τά μυστικά τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τελέσεως τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων.

Συγκινητικές οἱ στιγμές καί γιά τήν Ἐνορία μας. Μέσα σέ τούτη τήν λειψανδρία γύρω μας ἀξιώνεται χάριτι Θείᾳ νά ἔχει ἀπό τοῦδε δύο Ἐφημερίους ἐγγάμους Πρεσβυτέρους. Μεγάλη ἡ εύλογία! Τοῦτος ὁ χῶρος ποῦ πατοῦμε εἶναι ποτισμένος μέ τίς αἱματοβαμμένες προσευχές, δεήσεις καί λειτουργίες τῶν ἀειμνήστων Κληρικῶν μας Εὐγενίου Τόμπρου καί Ἰγνατίου Μπέτση, τούς ὁποίους καί διαδέχομαι. Ἄς εἶναι αἰωνία τους ἡ μνήμη.

Αἰωνία ἡ μνήμη καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μας Ἀνδρέου, τοῦ γίγαντος τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς πατερικῆς διδασκαλίας. Ὑπηρέτησα κοντά του ἀπό μικρό παιδί καί οἱ ἐμπειρίες μου ἀπό την συναναστροφή μαζί του εἶναι ἀκόμη νωπές καί θά παραμείνουν γιά πάντα χαραγμένες στήν ψυχή μου.

Ζητῶ καί τίς εὐχές τοῦ ἐν οῦρανοῖς αὐλιζομένου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ἱερομονάχου. Ἄν καί πέρασαν 17 ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τότε πού ἐπορεύθην εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ποτέ δέν μπόρεσα νά ξεχάσω τά ὅσα ὡραία καί θεάρεστα περάσαμε μαζί. Ἦταν ὁ Κληρικός ἐκεῖνος που γνώρισα πρῶτα ἀπό την τρυφερή ἡλικία τῶν 7-8 χρόνων και πού με καθοδήγησε στα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Δεν πρόλαβε ὅμως για πολύ. Έφυγε απροσδόκητα νωρίς.

Σεβασμιώτατε, ὁ Ναός σήμερα εἶναι γεμάτος ἀπό νέους ἀνθρώπους, φίλους καί συνενορίτες. Ἔχουν ἔρθει διά νά με προπέμψουν στην νέα μου πορεία. Τους εὐχαριστῶ ἰδιαιτέρως ὅλους και παρακαλῶ την Κυρία Θεοτόκο να σκέπει και να φρουρεί ἀπό κάθε κίνδυνο την νεολαίαν μας. Ως νέος καί στήν ἡλικία Κληρικός θα τους μνημονεύω στο ιερό Θυσιαστήριο και θα παρακαλώ τόν Θεό να ἀναδείξη και ἄλλους Κληρικούς του. Εὐχηθεῖτε κι ἐσεῖς Πατέρα Ἀντώνιε διά τά παιδιά μας, διά τήν εὐλογημένην αὐτήν μαγιά τῆς Ἐκκλησίας μας. Τρέχουν στήν Ἐκκλησία μας σάν διψῶσες ἔλαφοι καί ζητοῦν νά φάγουν ἀπό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας καί νά πιοῦν ἀπό τό Τίμιο Αἷμα Του διά νά μήν πεινάσουν ξανά. Μήν τούς ξεχνάτε στίς προσευχές σας τούς νέους μας, πού τόσο κι ἐσεῖς ὑπηρετεῖτε καθημερινῶς.

Εὐχηθεῖτε Σεβασμιώτατε, καί γιά τήν καλή μου Διακόνισσα, τήν ἀγαπημένη μου Εὐφροσύνη. Εὐχηθεῖτε νά τῆς δίνει ὁ καλός μας Θεός ἀκόμη μεγαλύτερη δύναμη καί ὑπομονή, διότι τό φορτίον εἶναι βαρύ καί πολλές φορές τό σηκώνεις μόνος. Μαζί ἀπό σήμερα εἰσερχόμστε στόν ἱερατικό ζυγό. Οἱ ὥμοι της μικροί. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ εμπιστοσύνη της στο θέλημα και το ἔλεος του Θεού. Με ἐκπλήσσουν συνεχῶς οἱ ἀρετές της καί ἡ ἀνδρεία τῆς ψυχῆς της. Ο Θεός να την ενδυναμώνει στήν ἀποστολή της ιερατικής μας πορείας.

Δοξάζω καί ὑμνολογῶ τήν Πάναγνο Μητέρα μας, τό καύχημά μας, τήν ελπίδα κάθε ορθόδοξης πνοῆς, τήν Κυρία Θεοτόκον, πού πάντοτε ὑπῆρξε ἡ ἰδική μου πηγή πνοῆς καί ἁγιασμοῦ. Ἐκείνην παρακαλῶ ἐτούτη τή φρικτή ὥρα νά σταθεῖ γιά μία ἀκόμη φορά μεσίτρια διά τήν πνευματική μου ἀνέλιξη καί καταξίωση. Πέρυσι τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς της - πού οἱ Σέρβοι ἀδελφοί μας τήν ὀνο­μάζουν αὐτή τήν ἡμέρα Μεγάλη Παναγιά, ἐχειροτονήθην Διάκονος τῶν τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων καί σήμερα κατά τήν Γέννησίν της - Μικρή Παναγιά - ἀξιώνομαι νά λάβω τόν δεύτερον βαθμόν τόν τῆς ἱερωσύνης χάριτος. Παρακαλῶ τήν Παναγία μας νά συνεχίσει νά στέκεται ἀρρωγός στό δύσκολο ἔργον μου καί νά μεσιτεύει καθημερινῶς γιά μένα στόν Υἱό της.

Ἐν κατακλείδι ἀσπάζομαι ὅλους σας Πατέρες καί ἀδελφοί μου, ἀσπάζομαι τόν καθένα σας ξεχωριστά καί σᾶς ζητῶ συγχώρεση δι' ὅλα τά μέχρι τοῦδε λάθη μου, ἀβλεψίες καί παραλείψεις μου. Παρακαλῶ ὅλους σας νά μέ συγχωρέσετε.

Εὐχηθεῖτε καί προσευχηθεῖτε, Σεβασμιώτατε, σεβαστοί μου Πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐχηθεῖτε εἰς τόν Δωρεοδότην Θεόν, ὥστε ἡ «Θεία Χάρις, ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» νά μέ καταστήσει ἄξιον λειτουργόν τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ. Προσευχηθεῖτε θερμά ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, ὥστε η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που θα σκηνώσει μέσα μου νά μέ ἀξιώσει νά καταστῶ τίμιον «ὄργανον Θεοῦ, τεταγμένον εἰς τό πτερῶσαι ψυχάς, ἁρπᾶσαι κόσμον καί δοῦναι Θεῶ, εἰσποιῆσαι τόν Χριστόν ἐν ταῖς καρδίαις καί θεῷ ποιῆσαι τόν ἄνθρωπον».

Καί νῦν Δέσποτα Ἅγιε, «Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ». Ἰδού, προσέρχομαι συντετριμμένος Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ Βασιλεῖ καί Θεῷ ἡμῶν. Ἰησοῦ γλυκύτατε Χριστέ, Ἰησοῦ μακρόθυμε, τά τῆς ψυχῆς μου θεράπευσον τραύματα, Ἰησοῦ γλυκύτατε, τῶν ἀποστόλων ἡ δόξα, καύχημα τῶν μαρτύρων, Δέσποτα παντοδύναμε Ἰησοῦ, σῶσον με καί ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν. Ἰησοῦ μου δέομαί σου, ὡς μόνος ὢν ἅγιος, ἁγίασὸν μου τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν, τοὺς νεφροὺς καὶ τὰ σπλάγχνα, καὶ ὅλον με ἀνακαίνισον καὶ ῥίζωσον τὸν φόβον σου ἐν τοῖς μέλεσί μου, καὶ τὸν ἁγιασμόν σου ἀνεξάλειπτον ἀπ᾿ ἐμοῦ ποίησον. Καὶ γενοῦ μοι βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ, κυβερνῶν ἐν εἰρήνῃ τὴν ζωήν μου, καταξιῶν με καὶ τῆς ἐκ τῶν δεξιῶν σου παραστάσεως μετὰ τῶν ἁγίων σου· εὐχαῖς καὶ πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, τῶν ἀΰλων σου λειτουργῶν καὶ ἀχράντων Δυνάμεων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος σοι εὐαρεστησάντων. Ἀμήν.

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος διαβάζει εις επήκοον
το Παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου προς Ιερέα
μετά την Οπισθάμβωνον Ευχήν

Το  Ενθύμιον  της  Χειροτονίας

Το απόγευμα του Σαββάτου 8/21 Σεπτεμβρίου ο Νεοχειροτονηθείς Πρεσβύτερος π. Βασίλειος συνοδευόμενος από τον χειροτονήσαντα Αρχιερέα Μητροπολίτην Αντώνιον και την Πρεσβυτέρα του Ευφροσύνη επισκέφθηκαν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Νικόλαο στην Κατοικία του αναφέροντας την γενομένην Χειροτονία, υποβάλλοντας σέβη και εκζητώντας τις Αρχιερατικές Αυτού ευχές και ευλογίες.

VIDEO ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

Ο νέος Πρεσβύτερος π. Βασίλειος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1979. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Στην ηλικία των 16 ετών χειροθετήθηκε Αναγνώστης από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ανδρέα και υπηρέτησε επί μακρόν κοντά του. Διάκονος χειροτονήθηκε στις 15 Αυγούστου 2012 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Νικόλαον. Σπούδασε Βυζαντινή Μουσική κοντά στον Λυκούργο Αγγελόπουλο από τον οποίον και έλαβε το Δίπλωμα το 1999, με Δασκάλους τον Αναστάσιο Μεντάκη και τον Μιχαήλ Μακρή, στην Χορωδία του οποίου είναι μέλος από το 2000. Ως Πρεσβύτερος θα υπηρετήσει στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, διορισθείς ως Β΄ Εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, κοντά στον κατά σάρκα πατέρα του.