Επί ξύλου βλέπουσα...

Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός,

ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε,

τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή,

ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα,

αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα,

τὸ στόμα τὴν ἐν ὄξει κερασθεῖσαν χολὴν τῇ γεύσει,

τὰ ὦτα τὰς δυσσεβεῖς βλασφημίας.

Ὁ νῶτος τὴν φραγγέλωσιν,

καὶ ἡ χεὶρ τὸν κάλαμον,

αἱ τοῦ ὅλου σώματος ἐκτάσεις ἐν τῷ σταυρῷ,

τὰ ἄρθρα τοὺς ἥλους,

καὶ ἡ πλευρὰ τὴν λόγχην.

Ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν,

καὶ παθῶν ἐλευθερώσας ἡμᾶς.

Ὁ συγκαταβὰς ἡμῖν φιλανθρωπίᾳ,

καὶ ἀνυψώσας ἡμᾶς,

παντοδύναμε Σωτήρ,

ἐλέησον ἡμᾶς.