Επανερχόμαστε με όλες τις Ειδήσεις και τα Νέα της Ιεράς Συνόδου μας. Ευχαριστούμε που είστε μαζί μας!!

Στη μουσική μας ακούτε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον προ έτους κοιμηθέντα αείμνηστο Μέγα Δάσκαλό μας, ρέκτη και πρωτεργάτη της ρωμέϊκης μουσικής παράδοσης Λυκούργο Αγγελόπουλο, τον αληθώς Μαΐστορα της Ψαλτικής Τέχνης!!!



Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ονομαστήρια Ιεραρχών

Σεβασμιωτάτου Αργολίδος κ. Παχωμίου

Σάββατο 15/28 Μαΐου 2011, Αγίου Παχωμίου του Μεγάλου
Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορινθίας


Σεβασμιωτάτου Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος

Πέμπτη 5/18 Νοεμβρίου 2010, Αγίων Γαλακτίωνος & Επιστήμης
Ιερός Ναός Ζωοδόχου Πηγής Νεαπόλεως Νικαίας






Σεβασμιωτάτου Θηβών κ. Ανδρέου

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2010, Αποστόλου Ανδρέου Πρωτοκλήτου
Ιερός Ναός Αγίων Χαραλάμπους & Γεωργίου Μελισσοχωρίου Θηβών






Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Άγιος Τύχων Επίσκοπος Αμαθούντος (16 Ιουνίου)

Η ζωή του αληθινού χριστιανού πρέπει να εμπνέεται πάντα απ’ την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι και μένει το κύριο και ουσιαστικό γνώρισμα του ανθρώπου, που έδωσε την καρδιά του στον Θεό. Και ο Τύχων που υπήρξε ένας πραγματικός άνθρωπος του Θεού, την αγάπη προς τους άλλους έκαμε βίωμα και σκοπό του. Το μαρτυρεί η ζωή του. Γεννήθηκε στην Αμαθούντα της Κύπρου, τη σημερινή Παλαιά Λεμεσό κατά τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς του, ευλαβείς κι ενάρετοι έσπευσαν απ’ την πρώτη στιγμή, να αφιερώσουν το παιδί τους στον Θεό. Πόθος τους ευσεβής να το δουν κάποια μέρα στην υπηρεσία του Κυρίου. Ευλογημένος πόθος! Και για την πραγμάτωσή του με ζήλο και προσοχή φρόντισαν από νωρίς να φυτέψουν στην εύπλαστη ψυχή του και τα κατάλληλα σπέρματα της αγωγής.

Οδηγός τους και στο σημείο αυτό τα θεόπνευστα λόγια του μεγάλου Αποστόλου και Παιδαγωγού, του θείου Παύλου. Οι γονείς «εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Και πράγματι. Με παιδαγωγία και συμβουλές σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μεγάλωσαν τον μονάκριβο βλαστό τους οι καλοί και θεοφώτιστοι γονείς. Μέσα στην ψυχή του έσπειραν απ’ αυτή τη βρεφική ηλικία τα ευλογημένα σπέρματα της ευσέβειας. Κι η σπορά ρίζωσε και στον καιρό έδωκε τους ανάλογους καρπούς. Παιδάκι ακόμη ο Τύχων πριν πάει στο σχολείο με προθυμία υπηρετούσε στο πατρικό αρτοποιείο. Βοηθούσε τον πατέρα. Μετακινούσε διάφορα ελαφριά αντικείμενα. Έπαιρνε κι έφερνε θελήματα στο σπίτι. Αναλάμβανε καθήκοντα στην πώληση του ψωμιού. Και γενικά υπάκουος πάντα χωρίς θόρυβο και φωνές έκανε γρήγορα και με προθυμία ότι του παρήγγελλαν.

Μια μέρα που ο Τύχων στεκόταν μοναχός στην πόρτα του μαγαζιού, ένα παιδάκι συνομήλικο Και γνωστό του, κίτρινο κι αδύνατο απ’ τον υποσιτισμό, τον πλησίασε, στάθηκε ντροπαλά μπροστά του και με τρεμουλιαστή φωνή του είπε: 
— Τύχων, πεινώ… Δύο μέρες τώρα τ’ αδέλφια μου κι εγώ δεν έχουμε ψωμί. Η μανούλα μας δεν έχει δουλειά. Χρήματα δεν έχουμε ν’ αγοράσουμε…
— Έλα, τον διέκοψε ο Τύχων, Και τον τράβηξε μέσα. Και αφού πήρε δύο ψωμιά φρεσκοψημένα και ζεστά, τα έβαλε στα χέρια του φτωχού παιδιού και του είπε:
— Πάρε τα γρήγορα στο σπίτι. Δικά σου είναι. Δεν θέλω χρήματα.
Από φτωχούς δεν παίρνουμε χρήματα. Και να ξανάρθεις. Να ‘ρχεσαι τακτικά χωρίς στενοχώρια Και ντροπή. Το παιδί μόλις μπόρεσε να πει ένα ευχαριστώ, ενώ δύο δάκρυα καυτά κυλούσαν απ’ τα μάτια του.
 
Απ’ την ημέρα εκείνη ο Τύχων συνήθισε να δίνει στους πεινασμένους τα πατρικά ψωμιά χωρίς χρήματα. Πονόψυχος όπως ήταν, ένοιωθε μια χαρά, μια αγαλλίαση σαν του δινόταν η ευκαιρία να κάμει το καλό. Στο παιδικό μυαλό του κυκλοφορούσε πάντα ο λόγος, που του τόνισε κάποια μέρα η μανούλα του. 
- Παιδί μου. Πίσω από τον κάθε φτωχό Και πονεμένο βρίσκεται αυτός ο ίδιος ο Χριστός μας! Ότι δίνουμε στον φτωχό, το προσφέρουμε σ’ Αυτόν τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας! Στον Θεό μας! «Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ», μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος μας.

Κάποτε έμαθε κι ο πατέρας την πράξη του καλού παιδιού. Στενοχωρημένος κάλεσε κοντά του τον Τύχωνα και τον παρατήρησε με αυστηρά λόγια:
- Εσύ, παιδί μου, έτσι που πας θα μας αδειάσεις το μαγαζί. Όταν δίνουμε σ’ όλους τους φτωχούς ψωμιά δωρεάν, που θα βρούμε τα χρήματα για να αντικαταστήσουμε το σιτάρι που ξοδεύουμε; Τι θα γίνουμε αύριο χωρίς χρήματα, χωρίς δουλειά; Πώς θα ζήσουμε;
Στα δικαιολογημένα αυτά εκ πρώτης όψεως ερωτήματα του πατέρα το πιστό παιδί με την απονήρευτη καρδιά έσπευσε ν’ απαντήσει:
- Πατέρα, είπε. Συ Και η μητέρα δεν μ’ έχετε διδάξει, πως ο κάθε φτωχός είναι κι ένας αδελφός του Χριστού; Κι ακόμη, πως ότι δίνουμε σ’ αυτούς, το δίνουμε, μάλλον το δανείζουμε στον ίδιο τον Χριστό μας, που θα μας το επιστρέψει κάποια μέρα, όχι στην ποσότητα που του δώσαμε, αλλά εκατόν φορές πιο πολύ; Λέγει ψέματα ο Χριστός;
Στη φυσική αυτή απορία του παιδιού, στενοχωρημένος ο πατέρας, πήρε τον Τύχωνα από το χέρι και τον οδήγησε στη σιταποθήκη.
— Θεέ μου! ΤΙ είναι αυτό, ψιθύρισε ο πατέρας με βαθιά έκπληξη.

Το θαύμα είχε γίνει. Η σιταποθήκη που ήταν νωρίτερα σχεδόν αδειανή τώρα είχε γεμίσει. Ο Παντοδύναμος Θεός έκαμε το θαύμα του.
Και τούτο γίνεται πάντα σε όσους εμπιστεύονται σ’ Αυτόν με την αφέλεια και την απλότητα των παιδιών.
Πόση αλήθεια σημασία κρύβουν τα λόγια τούτα του Κυρίου «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά’ των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού. Αμήν λέγω υμίν, ος εάν μη δέξηται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν» (Λουκ. ιη’, 16-17). Δηλαδή αφήστε τα παιδιά να ‘ρχονται κοντά μου Και μην τα εμποδίζετε, γιατί σ’ αυτά και σ’ εκείνους που θα ομοιάσουν με αυτά στην απλοϊκότητα κι αγαθότητα, ανήκει η βασιλεία των ουρανών. Σας διαβεβαιώνω, πως εκείνος που δεν θα δεχθεί τη βασιλεία του θεού με την αφέλεια και την εμπιστοσύνη μικρού παιδιού δεν θα εισέλθει σ’ αυτή.
Λόγια υπέροχα! Λόγια θεία! Στα παιδιά, λοιπόν και σ’ εκείνους που θα μοιάσουν με τα παιδιά ανήκει η βασιλεία των Ουρανών.

Κι εμείς που δεν είμαστε παιδιά; Να γίνουμε! Να γίνουμε όχι στα μυαλά, μα απονήρευτα σαν κι αυτά. Να μοιάσουμε με τα παιδιά στην αφέλεια, την απλοϊκότητα, την εμπιστοσύνη. Να τι πρέπει να επιδιώξου με. Να το επιδιώξουμε, γιατί αυτά θα μας βοηθήσει ν’ απαλλαγούμε κι από το άγχος, που εξ αιτίας της ολιγοπιστίας και των αμφιβολιών μας κυρίεψε τις καρδιές μας. Να γίνουμε παιδιά, για να εισακούονται κι οι προσευχές μας.
Όταν ο Τύχων μεγάλωσε, άρχισε να σπουδάζει και τα ιερά παπαδικά γράμματα. Η επίδοσή του σ’ αυτά παρουσιαζόταν εξαιρετική. Επιμελής και προσεκτικός όπως ήταν, κατόρθωσε με τον καιρό ν’ αποκτήσει μόρφωση ζηλευτή κι αξιόλογη. Πιο πολύ μελετούσε την Αγία Γραφή. Μέσα σ’ αυτήν η αγνή ψυχή του δοκίμαζε μια γοητεία. Η πίστη κι η αρετή γενικά των ιερών προσωπικοτήτων τον συγκινούσε βαθύτατα Και τούδινε ένα γνώμονα ζωής και ενεργείας. Συγχρόνως ανέπτυσσε στην καρδιά του και τον έρωτα, τον θείο έρωτα προς τον Νυμφίο της Εκκλησίας Χριστό.

Τα χρόνια περνούσαν. Ο Τύχων είχε διαβεί πια το κατώφλι της εφηβικής ηλικίας. Μα κι οι αρετές του μαζί με την ένθεη πολιτεία του μεγάλωναν καθημερινά. Στο μεταξύ του είχε ανατεθεί από την Εκκλησία και το έργο του Αναγνώστη. Και το εκτελούσε με πολλή προσοχή και ταπείνωση και ζήλο. Με την κρυστάλλινη φωνή του διάβαζε τα σχετικά ιερά αναγνώσματα και ζωντάνευε το νόημα και το περιεχόμενο τους. Οι πιστοί οραματίζονταν στο πρόσωπο του τον μελλοντικό πνευματικό τους αρχηγό και προσεύχονταν.

Εκείνο τον καιρό πέθανε κι ο πατέρας του. Ο στοργικός νέος, αφού επετέλεσε γι’ αυτόν τα συνιστώμενα από την Εκκλησία καθήκοντα, φρόντισε να πωλήσει αμέσως ότι κληρονόμησε και να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς. Έτσι, ελεύθερος πια από τις κοσμικές φροντίδες κι υποχρεώσεις έσπευσε να θέσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του κάτω από τον ιερό ζυγό του Χριστού και να χειροτονηθεί διάκονος και πρεσβύτερος. Η χειροτονία έγινε από τον επίσκοπο της Αμαθούντος Μνημόνιο, που είχε πολύ εκτιμήσει την αρετή Και τον ζήλο του νέου. Σ’ αυτόν μάλιστα ανέθεσε και τη φροντίδα του κηρύγματος.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζει για τον Άγιο ένας αγώνας συστηματικός κι ασταμάτητος με στόχο τη φύλαξη και ενίσχυση των πιστών, αλλά και τη διαφώτιση και διδασκαλία των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών. Το κήρυγμά του ζωντανό και θεόπνευστο, ενισχυμένο κι απ’ το δικό του υπόδειγμα αρετής κι ένα μεγάλο αριθμό θαυμάτων, στηρίζει και εγκαρδιώνει τους χριστιανούς. Ελκύει τους καλόπιστους Ιουδαίους. Και κλονίζει συθέμελα της ειδωλολατρίας τα θεμέλια. Πλήθος προσήλυτων προσέρχεται καθημερινά στον φλογερό διδάσκαλο και ζητά να πληροφορηθεί από αυτόν περισσότερα για τη νέα πίστη. Κι ο Άγιος πρόθυμος πάντα κι ακούραστος διδάσκει και διαφωτίζει και προετοιμάζει και οδηγεί στο Θείο Βάπτισμα. Και το έργο αυτό της αλιείας και σωτηρίας ψυχών δεν το περιορίζει μονάχα στην πόλη που μένει, αλλά το επεκτείνει σ’ ολόκληρη την επισκοπική περιοχή. Γι’ αυτό κι όταν ο πνευματικός ποιμένας Μνημόνιος πέθανε όλος ο λαός στον Τύχωνα στράφηκε και μ’ ένα στόμα τον ανέδειξε πρόεδρο της επισκοπής Αμαθούντος.

Την νέα του θέση ο Ιερός Πατήρ συνεχίζει με μεγαλύτερο ακόμη ζήλο και ευχέρεια τα ποιμαντορικά καθήκοντα του. Τα λόγια του Αποστόλου «ποιμάνατε το εν υμίν ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστώς, αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως, μηδ’ ως κατακυριεύοντες των κλήρων, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου» (Α’ Πέτρ. ε’, 2-3) ήταν γι’ αυτόν οδηγός.

Σαν καλός ποιμήν ο άγιος επίσκοπος φρόντιζε πάντα να προβάλλει στους χριστιανούς και σε όσους κατοικούσαν την επαρχία του τον εαυτό του ζωντανό υπόδειγμα των όσων κήρυττε. Υπόδειγμα καλοσύνης, αγάπης, ανεξικακίας, αρετής. Σαν καλός γεωργός ανέλαβε με ζήλο και ενθουσιασμό ένθεο τη διακονία του. Πόνος και πόθος και παλμός κι αγώνας του να γνωρίσουν όλοι τον δρόμο της σωτηρίας. Οργάνωσε πληρέστερα το κήρυγμα, την έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης, τη διοίκηση της Εκκλησίας. ο ίδιος με τη δύναμη του λόγου του συγκλόνιζε κυριολεκτικά τις καρδιές των πιστών. Και με την οργάνωση της φιλανθρωπίας και το άδολο ενδιαφέρον για τους πάσχοντες αδελφούς αγωνιζόταν να ξαναζωντανέψει την πρώτη χριστιανική κοινωνία, στην οποία, όπως τονίζει ο ευαγγελιστής «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία» δηλαδή όλοι οι πιστοί αποτελούσαν μιαν αρμονική και πνευματική κοινωνία.

Εκείνο όμως που περισσότερο απορρόφησε την προσοχή του ήταν ο εκχριστιανισμός του ειδωλολατρικού κόσμου, που κατά ένα μεγάλο μέρος συνέχιζε ακόμη να μένει προσκολλημένος σαν στρείδι στην πλάνη και τα είδωλά του. Και στο σημείο αυτό ο φλογερός Ιεράρχης επέδειξε αγωνιστική διάθεση ζηλευτή.
Κάποια μέρα μιμούμενος κι αυτός το παράδειγμα του Κυρίου με κίνδυνο της ζωής του μπήκε σ’ ένα ειδωλολατρικό ναό μ’ ένα φραγγέλιο στο χέρι κι έδιωξε απ’ εκεί την ιέρεια της Αρτέμιδος τη Μιαρανάθουσα, η οποία τόλμησε να τον εξυβρίσει. Με παρρησία άρχισε να την ελέγχει για την τυφλή εμμονή της στην ασέβεια και την ειδωλολατρία. Το θάρρος του Αγίου κι η αρετή που απέπνεε η όλη του προσωπικότητα προκάλεσαν τέτοια εντύπωση στην ιέρεια, που το θαύμα έγινε.

Η Μιαρανάθουσα με σεβασμό και φόβο ζήτησε από τον επίσκοπο να την διαφωτίσει λεπτομερέστερο για τη νέα θρησκεία. Κι ο Άγιος το έκαμε. Στο τέλος η Ιέρεια πίστεψε. Με συντριβή ψυχής ομολόγησε τον Κύριο Ιησού Χριστό Θεό αληθινό και δέχτηκε το Βάπτισμα. Έτσι γίνηκε χριστιανή και πήρε το όνομα Ευήθεια.
Λίγες μέρες πιο ύστερα από το περιστατικό αυτό οι ειδωλολάτρες είχαν μεγάλη γιορτή. Άνδρες και γυναίκες βάδιζαν στον δρόμο και χόρευαν και τραγουδούσαν πίσω από το είδωλο της Αφροδίτης, που το κρατούσαν ιερείς της θεάς. Κάποια στιγμή η πομπή πέρασε απ’ έξω από τον Ιερό ναό των χριστιανών.

Ο άγιος Τύχων, που βρισκόταν εκεί την ώρα εκείνη, βγήκε έξω με τον ιερό κλήρο και τον λαό και βλέποντας την ειδωλολατρική πομπή με ιερή αγανάκτηση φώναξε: «Σταματήστε! Σταματήστε». Κι άρχισε να τους μιλά. Τα λόγια του, λόγια αληθινής αγάπης και παρρησίας συγκίνησαν τα πλήθη που μόνα τους έσπευσαν να σπάσουν το είδωλο της ψεύτικης θεάς τους και να ασπασθούν οι πιο πολλοί τη θρησκεία του Εσταυρωμένου και να βαπτιστούν.
Τη νίκη του Σταυρού φθόνησε ο άρχοντας του σκότους και θέλησε να δηλητηριάσει τη χαρά των πιστών. Δύο από τους Έλληνες ειδωλολάτρες ο Καλύκιος κι η Κλεοπάτρα σαν είδαν τόσους δικούς τους να απαρνούνται την προγονική θρησκεία για ν’ ασπασθούν κάποια άλλη, έτρεξαν και κατήγγειλαν τον Άγιο στον άρχοντα του τόπου.
«Ο άνθρωπος αυτός», του είπαν, «σκανδαλίζει τον λαό μας. Προχθές με τα λόγια του παρέσυρε ένα πλήθος απ’ τους δικούς μας, που στο τέλος τον πίστεψαν. Σύντριψαν το είδωλο της μεγάλης θεάς μας και τον ακολούθησαν. Λοιδόρησαν τα σεβάσματά μας κι έγιναν οπαδοί κάποιου καινούργιου Θεού που τον σταύρωσαν οι ομοεθνείς του”.
 
Σε λίγο ο Άγιος οδηγήθηκε μπροστά στον άρχοντα. Στα λόγια των κατηγόρων του πρόβαλε με θάρρος και επιχειρηματολογία ατράνταχτη το ψευδός της ειδωλολατρίας και κάλεσε όλους να αποδεχθούν τη νέα πίστη, αν θέλουν να σωθούν. Το τέλος της απολογίας του υπήρξε συγκινητικό. Ένας μεγάλος αριθμός μετανόησε, εγκατέλειψε τη θρησκεία των ειδώλων και προσχώρησε στην πίστη του Χριστού.
Περίοδος αναγεννητική, φωτεινή, ευλογημένη υπήρξε η όλη περίοδος της αρχιερατείας του Αμαθούντος Τύχωνος.
Ένας αγώνας εντατικός και συνεχής για τη δόξα του Χριστού και τη σωτηρία του ποιμνίου του ήταν ολόκληρη η ζωή του.

Όταν έφτασε ο καιρός ν’ αφήσει ο Άγιος τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο, πήγε σ’ ένα χωράφι της επισκοπής του τη μέρα που το θέριζαν. Εκεί σαν μιλούσε με τους εργάτες του και τους έδινε σοφές συμβουλές και ευλογίες μια φωνή από τον Ουρανό ακούστηκε απ’ όλους να λέει:
— Τύχων! δούλε αγαθέ και πιστέ! Εργάτα αγαπημένε! Στα λίγα που σού έδωσα υπήρξες πιστός. Θα σε εγκαταστήσω σε πολλά. Καιρός να ξεκουραστείς. Η χαρά του Ουρανού σε περιμένει. Ετοιμάσου τώρα γι’ αυτή.
Ύστερα από τρεις μέρες ο Άγιος αρρώστησε. Αφού κάλεσε κοντά του τη μητέρα του, που ζούσε ακόμη, κι ένα μέρος από τον κλήρο και τον λαό του, μίλησε σ’ αυτούς για τη μέλλουσα ζωή, τους παρηγόρησε, τους συνέστησε να μένουν πιστοί μέχρι θανάτου στον Κύριο, κι ύψωσε τα μάτια και τα χέρια στον Ουρανό κι είπε: «Κύριε, εις χείρας Σου παρατίθημι το πνεύμα μου».

Η αγία ψυχή του πέταξε με μιας κοντά σ’ Εκείνον που αγάπησε μ’ όλη τη φλόγα της καρδιάς του.
Το άκουσμα του θανάτου του Μεγάλου Ιεράρχη συνεκίνησε βαθιά τα πλήθη των χριστιανών της Αγίας Νήσου. Αρχιερείς και ιερείς και κόσμος πολύς προσέτρεξε να προσκυνήσει το σκήνωμα του και να πάρει την ευλογία Του. Το άγιο λείψανο του κηδεύτηκε μ’ ευλάβεια και τοποθετήθηκε στο αριστερό κλίτος της εκκλησίας. Τα πολλά θαύματα που έκανε όταν ήταν στη ζωή, συνεχίστηκαν και την ημέρα της κηδείας του κι αργότερα ως τα σήμερα.

Ένα θαύμα παράδοξο είναι και τούτο:
Όταν ο Άγιος ζούσε, μερικοί εργάτες φύτευαν σ’ ένα χωράφι αμπέλι. Κάποια στιγμή ένας απ’ αυτούς πέταξε σαν άχρηστα μερικά ξερά κλήματα. Ένα τέτοιο ξερό κλήμα πήρε κι ο Άγιος κι αφού προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον Θεό να του δώσει βλάστηση και ζωή, πλούσια καρποφορία, γλυκούς και πρώιμους καρπούς, το φύτεψε επικαλούμενος το όνομα της Αγίας Τριάδος. Και ω του θαύματος! Το ξερό εκείνο κλήμα ρίζωσε με μιας, έβγαλε φύλλα, άνθησε κι έκαμε σταφύλια ώριμα και γλυκά. Από τότε κάθε χρόνο το θαύμα επαναλαμβάνεται.
 
Την ημέρα της μνήμης του Αγίου, στις 16 Ιουνίου, το κλήμα θα παρουσιάσει σταφύλια ώριμα και γλυκά, τα οποία προσφέρονται σαν ευλογία στους πιστούς. Όσοι βλέπουν και γεύονται το σταφύλι αυτό, νοιώθουν μιαν ευεξία σωματική και μια γαλήνη απέραντη στην ψυχή.
Εκεί στην Αμαθούντα προς τιμή του Μεγάλου Επισκόπου έχει ανεγερθεί ένας Ιερός Ναός μέσα στον όποιο η αγάπη των Κυπρίων εναπόθεσε αργότερα με τιμές τα αγία λείψανα του, που ως τα σήμερα εξακολουθούν να είναι ιατρείο άμισθο ποικίλων νοσημάτων και παθών.

Με τον ολόψυχο σεβασμό που αρμόζει στους χριστιανούς, ας πάμε κι εμείς νοερά ως εκεί, κι αφού γονατίσουμε ευλαβικά, μπροστά στη λάρνακα των λειψάνων του, ας του ψάλλουμε βαθιά κι απ’ την καρδιά μας το όμορφο μεγαλυνάριό του:
Χαίροις των Οσίων ο κοινωνός, χαίροις το δοχείον, των του Πνεύματος αγαθών χαίροις ο της Κύπρου, ανέσπερος δαδούχος, ω Τύχων Αμαθούντος Ποιμήν μακάριε.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Άγιοι Πάντες Καμπέρρας Αυστραλίας

Κυριακή των Αγίων Πάντων, 6/19 Ιουνίου 2011
Πανήγυρις Ιερού Ναού Αγίων Πάντων Καμπέρρας

Ιερούργησε ο Εφημέριος Αρχιμ. π. Ευστάθιος Τουρλής

Αποκλειστική φωτοανταπόκριση:






Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Κήρυγμα στους Αγίους Πάντες

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων

ὑπό τοῦ Πρωθιερέως π. Ἀντωνίου Γαβαλᾶ

ἐφημερίου Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Σκέπης Ἀστόριας Νέας Ὑόρκης

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ νόμοι τῆς ρητορικῆς καί οἱ κανόνες τῆς συγγραφικῆς μᾶς πληροφοροῦν πῶς γιά νά γράψουμε ἤ νά μιλήσουμε μέ ἐπιτυχία γιά ἕνα θέμα, θά πρέπει αὐτό τό θέμα νά εἶναι γιά ἐμᾶς κάτι οἰκεῖο· θά πρέπει νά εἶναι κάτι πού γνωρίζουμε σέ βάθος καί πού ἀποτελεῖ μέρος τῆς ζωῆς μας. Ἄν θέλουμε νά μιλήσουμε ἤ νά γρά­ψου­με γιά κάτι πού μᾶς εἶναι ἄγνωστο, τότε εἶναι πολύ πιθανό πῶς θά ἀποτύχουμε. Νά πού φθάσαμε, λοιπόν, στήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Φθάσαμε στήν ἡμέρα πού ἑορτάζουμε τήν ἁγιότητα στά πρόσωπα ὅλων ἐκείνων τῶν ἁγίων, ἐκείνων πού γνωρίζουμε καί ἐκείνων πού δέν γνωρίζουμε, οἱ ὁποίοι τώρα ἀναπαύονται εἰς χεῖ­ρας Θεοῦ, σύμφωνα μέ τίς Ἁγίες Γραφές. Ἔτσι ἔχουμε ὑποχρέωση νά μιλήσουμε γιά τήν ἁγιότητα. Παρ' ὅλα αὐτά, οἱ ζωές μας βρίσκονται μακρυά ἀπό αὐτή τήν ἁγιό­τητα, γιά τήν ὁποία θά μιλήσουμε. Μολονότι ἐκείνη εἶναι ὁ λόγος καί ὁ σκοπός ὁλόκληρης τῆς ὑπάρξεώς μας· ὁ σκοπός τῆς γεννήσεώς μας σ' αὐτή τῆ γῆ εἶναι νά ἁγιοποιηθοῦμε. Θά μιλήσουμε, λοιπόν, γιά τήν ἁγιότητα, ὄχι ἀπό ἐμπειρία, ἀλλά σύμφωνα μέ ὅσα οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔχουν ἀποκαλύψει.

Ἡ λέξη «ἅγιος» περιέχει τήν ἔννοια τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό, τῆς ἀφοσιώ­σεως στόν Θεό. Ὅταν ἀφιερώνουμε ἕναν οἰκοδόμημα στόν Θεό, τό ἀποκαλοῦμε ἐκκλησία. Δέν εἶναι πλέον ἕνα κοινό κτήριο, ἀλλά ἔχει κάτι τό ξεχωριστό, καθώς εἶναι ἀφιερωμένο στόν Θεό. Ἕνα ποτήρι, τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στήν Θεία Λειτουργία καί στήν Μετάληψη τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν κόσμο δέν εἶναι πιά ἕνα ἁπλό ποτήρι, ἀλλά ἕνα ἅγιο δισκοπότηρο. Οἱ Ἅγιοι δέν ἦταν πλέον ἄνθρωποι κοινοί, ἀλλά λόγῳ τῆς ἀφοσιώσεώς τους στόν Θεό, ὀνομάστηκαν ἅγιοι. Στήν πραγματικότητα, στ΄α πρώτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας, ὅλα τα μέλη της ὁνομάζονταν ἅγιοι, λόγῳ τῆς βαθιᾶς καί διαρκοῦς αἴσθησής τους ὅτι εἶναι χριστιανοί. Βλέπουμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά τούς ἀποκαλεῖ ἔτσι στίς ἐπιστολές του.

Αὐτή ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι κάτι πού πραγματοποιῆται ἄμεσα, ἀλλά δυνητικά καί σέ αὐτή πρέπει νά στοχεύει κάθε χριστιανός. Πώς γινόμαστε ἅγιοι; Γινόμαστε ἅγιοι μέ τόν ἴδιο τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἕνα κομμάτι μάρμαρο γίνεται ἄγαλμα. Ὁ γλύπτης παίρνει ἕνα κομμάτι μάρμαρο καί τό διαμορφώνει, ἀνάλογα μέ τό ταλέντο του, τήν ἰκανότητά του, τήν ἔμπνευσή του. Ἐπεξεργάζεται ἕνα ἁπλό κομμάτι μάρ­μαρο, πού δέν ὁμοιάζει καθόλου μέ ἄνθρωπο καί τό μετατρέπει σέ ἄγαλμα ἀνθρώ­πινο. Μετατρέπει ἕνα ἁπλό ἀντικείμενο σέ ἕνα ἀνθρώπινο ὄν.

Ἔτσι γίνεται καί μέ μᾶς, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο ζωῆς πού κάνουμε. Πρέπει νά ἀνυψωθοῦμε, νά ἀπορρίψουμε καί νά ἀποβάλλουμε ἀπό μέσα μας κάθε τι πού δέν εἶναι ἅγιο, κάθε τι πού δέν εἶναι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάθε τι πού δέν εἶναι ἐνάρετο. Μέ τήν προσευχή, τήν νηστεία, τήν ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἀποκτοῦμε ὅλα ἐκείνα τά μέσα μέ τά ὁποία μποροῦμε νά ἀπορρίψουμε, νά ἐξα­λείψουμε καί νά ἀπαλλαχθοῦμε ἀπ' ὅλα ὅσα εἶναι ἀντίθετα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὥστε, στό τέλος, ἔχοντας ἤδη τό κατ' εἰκόνα Θεοῦ, νά μπορέσουμε νά φθά­σουμε στό καθ' ὁμοίωσιν. Διότι, ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δημιουργοῦνται κατ' εἰκόνα Θεοῦ, μόνο οἱ ἅγιοι μποροῦν νά φθάσουν στό καθ' ὁμοίωσιν. Εἰκόνα καί ὁμοίωση δέν εἶναι τό ἴδιο στήν γλῶσσα τῶν ἁγίων Γραφῶν. Καί οἱ δύο ὅμως ἔννοιες δεί­χνουν ἀπό τή μία μεριά αὐτό πού ἔχει δοθεῖ ἀπό κοινοῦ σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά, τό πού φθάνουμε μέ τήν σωστή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας καί μέ τήν συνεργεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅλα αὐτά γίνονται ὅταν βρισκόμαστε στίς ἀγκάλες τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὁ Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς παρέδωσε τά Ἅγια Μυστή­ρια, στά ὁποία ὁφείλουμε νά συμμετέχουμε προκειμένου νά βοηθηθοῦμε στήν ἐξάλειψη ἀπό τή ζωή μας ὅλων ἐκείνων τῶν πραγμάτων πού δέν εἶναι κατά Θεόν. Ὁ στόχος τοῦ καθενός μας εἶναι νά γίνουμε Ἅγιοι. Διότι, ἄν δέν βρισκό­μαστε ἐδώ στόν Ναό μέ μοναδικό σκοπό νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα, τότε θά ἦταν πολύ καλύτερα νά βρισκόμασταν στό σπίτι καί νά κοιμόμασταν ἤ νά πίναμε τόν καφέ μας διαβάζοντας τήν ἐφημερίδα μας, παρά νά βγαίναμε, μέ τίς δυσκολίες πού ἔχει ἕνα βροχερό κυριακάτικο πρωϊνό, μέ τά παιδιά μας, προκειμένου νά ἔρθουμε στήν ἐκκλησία.

Πρέπει νά καταλάβουμε πῶς το θέμα τῆς ἁγιότητος δέν εἶναι κάτι τό δύσκο­λο. Δέν εἶναι κάτι στό ὁποῖο ὁ Θεός μᾶς μάχεται. Αὐτό εἶναι τό θέλημά Του· θέλει νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει: «Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά φθάσετε στήν ἁγιότητα». Ἀκόμα καί ἀπό τό στόμα τοῦ ἴδιου τοῦ Σωτῆρος μας ἀκούσαμε πῶς ὁ Θεός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί νά φθάσουν στήν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τό ἐμπόδιο στόν προορισμό μου πρός τόν Χριστό; Τί ἐναντιώνεται στό νά γίνω ὅπως ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Τί μέ ἐμποδίζει νά γίνω Ἅγιος; Μονάχα ὁ ἑαυτός μου. Διότι, ἐάν ὁ Θεός θέλει, ἐάν οἱ Ἅγιοι θέλουν καί ἐάν αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον δημιουργηθήκαμε, πώς εἶναι δυνατόν νά μήν ἐπιτύ­χουμε ἐάν πραγματικά προσπαθήσουμε;

Ἔτσι, λοιπόν, τούτη τήν ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων, ἄς ἀνανεώσουμε μέσα μας, γία ἀκόμη μία φορά, τίς ὑποσχέσεις πού δώσαμε στό Ἅγιο Βάπτισμά μας, ὅτι ἀποτασσόμαστε κάθε τι διαβολικό καί ὅτι συντασσόμαστε μέ τούς στρατιώτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι, σ' αὐτή τή μάχη ἔχουμε ὡς βοηθό καί προστάτη μας τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐάν μαχόμαστε ἔντιμα, δέν πρόκειται νά χάσουμε. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος μας, ὦ, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

(Κήρυγμα ἐκφωνηθέν τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ἔτους 2004)

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Στους Αγίους Πάντες


ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κασσιανοῦ

Σήμερα ὁλοκληρώνεται τό ἔργο τῆς σωτηρίας, κατά τόν λειτουργικό τρόπο. Με­τά τήν Σταύρωση, τήν Ἀνάσταση καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁδη­γούμαστε ἐν τέλει στήν ἁγιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ξανά τήν παραδείσια κατάσταση πού ἔχασε μετά τήν πτώση του ἤ ἀλλιῶς δέχεται ξανά τήν κατάσταση ποῦ προοριζόταν γιά τούς προπάτορές μας ­ τόν οὐράνιο Παράδεισο.

«Ὦ, Δέσποτα τῶν ἁπάντων ἀκατάληπτε, ποιητά οὐρανοῦ καί γῆς, διά Σταυροῦ παθών, ἐμοί ἀπάθειαν ἐπήγασας· ταφήν δέ καταδεξάμενος, καί ἀναστάς ἐν δόξῃ, συνανέστησας τόν Ἀδάμ, χειρί παντοδυνάμῳ. Δόξα τῇ σῇ τριημέρῳ ἐγέρσει, δι᾽ ἧς δεδώρησαι ἡμῖν, τήν αἰώνιον ζωήν, καί ἱλασμόν ἁμαρτιῶν, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος» (ἀπόστιχο τοῦ Ἐσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων).

Ὁ κινητός λειτουργικός κύκλος τοῦ Τριωδίου καί τοῦ Πεντηκοσταρίου, ποῦ κινεῖ­ται γύρω ἀπό τό Πάσχα, κλείνει λοιπόν. Λέω κινητός, διότι κάθε χρόνο οἱ ἡμερο­μηνίες μετακινοῦνται, ἀνάλογα μέ τήν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐαρινή ἰσημερία.

Ἄς δοῦμε τώρα ποιοί εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι πού ἑορτάζουμε σήμερα. Εἶναι ὅλοι ἐκείνοι πού ἔφθασαν στήν ἁγιότητα σ᾽ αὐτή τή γῆ. «Οὗτοι εἰσίν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καί ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. ζ΄ 14). Ἡ Ἀποκάλυψη μιλάει γιά τήν θλίψη, διότι χωρίς νά περάσουμε ἀπό τήν θλίψη, καμμία ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατή. Ἡ ἁγιότητα προ­κύ­πτει χάρη στό αἵμα τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ καί ὄχι χάρη στίς δικές μας προσπά­θειες. Ὁ ἄνθρωπος ἰδρῶνει, ἀλλά ὁ Θεός κάνει τή δουλειά, ὅπως λένε οἱ Πα­τέρες. Αὐτή ἡ συνεργεία εἶναι ἀπαραίτητη· μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα καί χωρίς τήν δική μας συγκατάθεση, ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά μᾶς σώσει.

Ποιοί εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοι τῶν ὁποίων τήν μνήμη ἑορτάζουμε τούτη τήν Κυριακή; Δέν εἶναι ὅλοι ὅμοιοι, ἀλλά ὁ καθένας ἔφθασε σέ διαφο­ρετικά ὕψη ἁγιό­τητος, μέ διαφορετικό τρόπο. Ὑπάρχουν μάρτυρες, ἀπόστολοι, ἱεράρχες, παρ­θένοι, προφῆτες, μοναχοί κλπ. Ὑπάρχουν, ἐπίσης καί διαφορετικές βαθμίδες ἁγιό­τητος, ἀνάλογα μέ τήν προσπά­θεια πού ἔκανε ὁ καθένας. Ἡ κορυφαία βαθμίδα ἀνήκει στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν Παρθένο Μαρία, ἡ Ὁποία ἔφθασε στό ὑψη­λό­τερο σημεῖο ἁγιότητος ποῦ μπορεί νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος· ὄχι ἐπειδή ἔτεκε τόν Χριστό, ἀλλά κυρίως χάρη στήν ἁγιότητά Της καί σέ ὅλες τίς ἄλλες ἀξεπέραστες ἀρετές Της.

«Ὡραιωθέντες καλλοναῖς, τῆς πρώτης καλλοποιΐας, καί φανέντες ἁπλανεῖς ὡς φωστῆρες, οὐρανώσατε Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν Ἅγιοι, ἄλλοθεν ἄλλος ταύτην, ποικίλως κατακοσμήσαντες» (Ὄρθρος, ᾨδή γ΄).

Αὐτοί οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ «ἐκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες» γιά τούς ὁποίους μιλάει ἡ Ἀποκάλυψη στό κεφάλαιο ιδ΄. Αὐτός ὁ ἀριθμός εἶναι βέβαια συμβολικός: 12 φορές τό 12, τοῦ ὁποίου τό ἀκριβές γινό­μενο μόνο ὁ Θεός γνωρίζει. Στήν Ἀποκάλυψη, ἐπίσης, τίθεται τό ζήτημα ἑνός μεγάλου πλήθους, πού κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπολογίσει. Εἶναι ἐκείνοι πού σώθηκαν χάρη στό θεῖο ἔλεος. Ἄς ἐλπίσουμε πῶς τουλά­χιστον θά τύχουμε τῆς μερίδος ἐκείνων, ἐάν ἐξαιτίας τῆς δειλίας μας δέν καταφέρουμε νά συνυπολογιστοῦμε μεταξύ τῶν Ἁγίων.

Αὐτοί οἱ Ἅγιοι, οἱ πρόγονοί μας, εἶναι ἐκείνοι πού μᾶς χάραξαν τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε, πού μᾶς καθοδηγοῦν, μᾶς δίνουν τό παράδειγμα πού πρέπει νά μιμηθοῦμε καί μᾶς περιβάλλουν μέ τήν προστασία τους καί τίς προσευχές τους.

Αὐτή τή στιγμή, κατά τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς ἀκολουθίας, ἐδώ σ᾽ αὐτόν τόν Ναό, οἱ Ἅγιοι δέν εἶναι μόνο πνευματικά παρόντες ἀνάμεσά μας, ἀλλά ἐπίσης μέ ἕναν ὑλικό τρόπο στίς ἅγιες εἰκόνες καί στά ἅγια λείψανά τους. Αὐτό βέβαια, προϋποθέτει τήν πίστη, διότι ἕνας ἄθεος βλέπει σ᾽ αὐτά μόνο μία ζωγραφική, κάποια ὀστά καί τίποτα ἄλλο.

Δυστυχῶς, ἡ πίστη μας ταλαντεύεται ἀνάμεσα στά δύο ἄκρα καί μᾶς εἶναι δύσκολο νά διατηρήσουμε αὐτή τήν ἀδύναμη φλόγα. Εἶθε ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τούς ὁποίους δοξολογοῦμε τούτη τήν ἡμέρα, νά μᾶς ἐλεήσουν καί νά μᾶς ἀξιώσουν μιά μέρα νά βρεθοῦμε κοντά τους σέ ὅλη τήν αἰωνιότητα.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ιερά Μονή Αναλήψεως Λαμίας











Με πολύωρη Αγιορείτικη Αγρυπνία
πανηγύρισε την Πέμπτη της Αναλήψεως
η Ανδρώα Ιερά Μονή Αναλήψεως Δύο Βουνών Λαμίας.
Στον Εσπερινό και τον Όρθρο χοροστάτησε
ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος,
ενώ στην Θεία Λειτουργία προεξήρχε
ο Αρχιμανδρίτης π. Ευστάθιος Τουρλής.
Συλλειτούργησαν οι Ιερομόναχοι: π.Ανανίας Πανάκος,
π.Παντελεήμων Τσαλάγκας, π.Φίλιππας Σελητσανιώτης,
ο Πρεσβύτερος π.Κωνσταντίνος Τσατάλης
και ο Διάκονος π.Αγάθων Αγιαποστολίτης.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Πάσχα στην Ελβετία

Ο π.Κασσιανός με ομάδα πιστών στην Ελβετία
μετά τον φετινό Εσπερινό της Αγάπης.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Αγία Τριάδα Σπάρτης


Δευτέρα Αγίου Πνεύματος, 31 Μαΐου/13 Ιουνίου 2011
Πανήγυρις Ενοριακού Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Σπάρτης





Με μεγαλοπρέπεια και παρουσίᾳ πλήθους πιστών
πανηγύρισε χθες ο Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος Σπάρτης.
Ιερούργησε και κήρυξε τον Θείο Λόγο
ο Ιερομόναχος π. Ανανίας Πανάκος.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Κυριακή της Πεντηκοστής





Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,

βρύει προφητείας,
ἱερέας τελειοῖ,
ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν,
ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν,
ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας,
Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε,
τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ,
Παράκλητε, δόξα σοι.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Πανήγυρις Ζωοδόχου Πηγής


Λαμπρώς πανηγύρισε ο Ενοριακός Ιερός Ναός
Ζωοδόχου Πηγής Νεαπόλεως Νικαίας,
προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου
Περιστερίου & Νεαπόλεως κ. ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ



Στον Εσπερινό, την Πέμπτη της Διακαινησίμου,
χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος και έλαβε μέρος
ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ



Την πρωΐαν προεξήρχεν ο Σεβασμιώτατος περιστοιχούμενος
από τον Αρχιμανδρίτη π. Παντελεήμων Τσαλάγκα,
τον ιερομόναχο π. Φίλιππα Σελητσανιώτη,
τον Πρεσβύτερο π. Κωνσταντίνο Τσατάλη
και τον Διάκονο π. Αγάθων Αγιαποστολίτη.

ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΗ ΛΙΤΑΝΕΙΑ









Μετά την Θεία Λειτουργία ακολούθησε επιβλητική Λιτανεία
εις τας οδούς της Άνω Νεαπόλεως του Δήμου Νικαίας.
Συμμετείχε πλήθους κόσμου με Ηγούμενο τον Σεβασμιώτατο.