15 ΙΟΥΛΙΟΥ - 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

15 Ιουλίου σήμερα και μετρούμε ακόμη μία μαύρη επέτειο. 35 χρόνια από τότε κι εμείς καταντήσαμε να μετρούμε τα χρόνια. 31, 32, 33, 34, 35.....

Ακολουθεί το σημερινό "Κατά Σέρτην Μονόστηλον"

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Προς Λογοδοτούντας

του Γ. Σέρτη

ΑΝ–κυρίως ως εσωτερική ανάγκη, και «ως χρέος έναντι των νεκρών που μας δώρισαν τη ζωή για να τούς ιστορήσουμε», όπως λέει ο Ποιητής– δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το πρωινό της 15ης Ιουλίου –όχι 35 αλλά 350 χρόνια να παρέλθουν– είναι γιατί –φευ– δεν ήταν«στιγμιαίο έγκλημα» αλλά«έγκλημα επαχθούς διαρκείας».

Όσοι ζήσαμε σε όλη του την έκταση εκείνο το τραγικό πρωινό και μαζί με το κομμένο στη μέση «Το πουκάμισο το θαλασσί» κόπηκε στη μέσηκαι η ζωή και η ταυτότητά μας, απορούμε και αιφνιδιαζόμαστε: —Αν μόνο σε μια γενιά –από τότε– μπορούν να λέγονται και ν’ ακούγονται τόσες διαστροφικές… νεοϊστορικές «απόψεις», τι θα συμβεί εάν η γενιά των αυτοπτών μαρτύρων απέλθει;

Εάν –ακόμα και ύστερα από 35 χρόνια– νιώθεις να ηχεί στ’ αυτιά σου η λυγμική φωνή του Μακάριου, που –ύστερα από επανειλημμένες, καθημερινές προειδοποιήσεις τριών χρόνων:«οι δυναμιτίζοντες την Δημοκρατίαν είναι τουρκοποίησιν που θα επιφέρουν» – εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουλίου ξέσπασε:«Η Χούντα αποφάσισε να διχοτομήσει την Κύπρο», και, ταυτόχρονα ακούς τους… νεοϊστορικούς –με τους τίτλους των σεμιναρίων– να αναμασούν τους πραξικοπηματικούς και τουρκικούς ισχυρισμούς –«φταιν τα… ελλείμματα της Δημοκρατίας επί Μακαρίου»!– τότε ξέρεις: —Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου δεν άνοιξε απλώς τις κερκόπορτες στον Αττίλα. Στόχευσε καιτην εξόντωση των ψυχών –και ας λέει ο Ποιητής ότι «δεν ξεγίνονται οι ψυχές, όσα σύνεργα και αν μαζέψει ο κατακτητής».

Ανάγκη, λοιπόν, ξανά και ξανά: Εμείς «να λέμε τον φόνο φόνο, την προδοσία προδοσία, την κατοχή κατοχή». Ανάγκη, όσο αναγκαίο το οξυγόνο που αναπνέουμε, όσο δυνατοί και αν –νομίζουν ότι– είναι όσοι το μολύνουν.