Στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά

Ο Δον Κιχώτης

Όταν τα όμορφα δειλινά, τα βράδια... όταν οι φύλακες νυστάζουν... όταν νυστάζει και μένα η ψυχή μου από ακηδίας, βεβαίωσόν με εν τοις λόγοις σου, Άγιε μου Γρηγόριε.

Όταν η ιπποσύνη φυλλορροεί, όλο και κάποιος Δον Κιχώτης σηκώνεται, να τα βάλει με κάποιον ανεμόμυλο, έτσι το βλέπουν και το λένε οι θεατές που γελάνε. Στο τέλος όμως, όταν όλα τελειώσουν και κάτσει η σκόνη και φύγουν από τούτη τη ζωή, κάποιος Θεόδωρος Στουδίτης, Μάξιμος Ομολογητής, Μάρκος Ευγενικός, Γρηγόριος Παλαμάς, τότε λένε και ορκίζονται όλοι πως ο ανεμόμυλος ήταν όντως δράκος και θεριό και δώσ' του όψιμες ιαχές και χειροκροτήματα.

Τί να τα κάνεις τώρα τα παλαμάκια, Άγιε μου Γρηγόριε Παλαμά; Τότε χρειάζονταν, όταν τα οράματά σου, πού ήταν πάντα πρωϊνά, έδιναν μάχη με τα οράματα των άλλων, όχι των ξένων, αλλά των δικών σου ανθρώπων, οράματα που είχαν ηλιοβασιλέψει στο πέλαγο. Τότε που στάθηκες παλληκάρι, όχι άλλες ώρες, μα τη στιγμή που η ανάγκη έμπηξε φωνή.

Κι ο Σάντσος ο φτωχός, που πάντα είναι δύσπιστος στους φρόνιμους και σοβαρούς, ασήμαντος βιγλάτορας, σ' όπου γης, πάντα αγναντεύει μήπως και σε δει από μακρυά να έρχεσαι, να καβαλήσει πάλι το γαϊδούρι, να 'ρθει να σε συντροφέψει, έτοιμος, όπως πάντα, για νέες περιπέτειες που περιμένουν, μιας και το γλυκό τ' αεράκι της πλάνας εποχής μας φουσκώνει πολλών ανεμόμυλων τα πανιά.

Γι' αυτό κι εγώ, όταν έρχομαι στην πόλη σου, πάντα από σένα περνάω να σου πω μιά καλημέρα και να ασπαστώ το τίμιο λείψανό σου τίμιε δούλε του Θεού.

Κολεόπτερο