Των Αγίων εις τα Άγια...

«Ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι εἰσοικίζεται»

«Ἐπέλαμψεν ἡμέρα χαρμόσυνος καί ἑορτή

πανσε­βά­σμιος. Σήμερον γάρ ἡ πρό τόκου

Παρθένος μεί­νασα, ἐν Ναῷ Ἁγίῳ προσάγεται».

Διά τῶν λόγων τούτων, ἀδελφοί μου, ὁ ἱερός τῆς Ἐκκλησίας ὑμνωδός μᾶς εἰσοδεύει εἰς τό μέγα γεγονός, τό ὁποῖον ἑορτάζομεν σήμερον: τά Εἰσό­δια τῆς Θεοτόκου εἰς τόν Ναόν, τήν ἀφιέρωσίν της εἰς Κύριον τόν Θεόν, τοῦ ὁποίου δῶρον ὑπῆρξε πρός τούς γέροντες γονεῖς της καί ὁ ὁποῖος «ἐπέβαλλε χά­ριν ἐπ᾿ αὐτήν».

Καί ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅλοι, εἴμεθα ἀφιερωμένοι εἰς τόν Κύριον ἀπό τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματός μας καί αὐτήν τήν ἀφιέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν Θεόν ὑποδηλώνει ἡ τριχοκουρία κατά τό βάπτισμά μας, ὅταν γενώμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας κεφαλή εἶναι ὁ ἴδιος, ὁ τῆς πίστεως ἡμῶν ἀρχηγός καί τελειωτής Ἰησοῦς.

Ἔχομεν στήν καρδιά μας τήν γλυκιάν αἴσθησιν τῆς χαρᾶς ὅτι ἡ Παναγία μᾶς ὑποδέχεται σήμερα εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, κα­θώς ἡμεῖς εἰσοδεύομεν στόν Ναό λαμπαδηφόροι, μέ ἀνημμένας τάς λαμπάδας τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀφοσιώσεώς μας, διά νά προσκυνήσωμεν, νά συλλειτουργήσωμεν καί νά ἀναθέσωμεν εἰς τήν Κυ­ρίαν Θεοτόκον τούς πόνους καί τούς πόθους μας, τά προβλήματα καί τούς προβληματισμούς μας καί νά ἐπαναλάβωμεν πάλιν καί πολλάκις: «Τῆς Παναγίας Ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, μετά πάν­των τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτούς καί ἀλλή­λους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

* * *

Ἀδελφοί μου,

Μᾶς καλεῖ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία σήμερον, ἅπαξ ἔτι, νά ἐννοήσωμεν ὅτι τά Εἰσόδια τῆς Πανάγνου ἐγέ­νοντο «τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις» εἰς τό προαιώ­νιον σχέδιον τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, μᾶς κα­λεῖ νά ἐννοήσωμεν ὅτι ἡ «Παναγία ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς δείκνυται καί τόν Χριστόν τοῖς πᾶσιν προκαταγγέλεται» διά νά βοήσωμεν ἔπειτα Αὐτῆ μεγαλοφώνως τό «Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».

«Δεῦτε προθύμως τῆ Θεοτόκῳ προσέλθωμεν καί τά εἰς αὐτήν προτελεσθέντα θεῖα μυστήρια οἰκονομικῶς ἐποπτεύσωμεν» μᾶς προτρέπει ὁ ἅγιος Γερμανός ὁ Α΄, Πατριάρχης Κων/πόλεως, κατά τήν φαιδράν ταύτην ἑορτήν τῶν Εἰσοδίων τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ «σήμαντρον ἀκριβές τῆς ἐσομένης περί αὐτήν δόξης», «προοίμιον τῆς μελλούσης ἐπι­σκιάζειν αὐτῆ θείας χάριτος» καί «γνώρισμα τηλαυ­γές τῆς ὑπερβαλλούσης αὐτῆς καθαρότητος».

«Δεῦτε ἴδωμεν» εἰσερχομένην εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τήν Παναγίαν, τόν γλυκύτατον καρπόν τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγωνίας τῶν Ἁγίων καί δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, τήν θεόσδοτον θυγα­τέραν αὐτῶν, τήν κεχαριτωμένην παρά τῷ Θεῷ, τήν προῳρι­σμένην διά τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Σαρκώσεως. «Ταύτην ὁ Πατήρ μέν προώ­ρι­σε, προφῆται δέ διά τοῦ Πνεύματος προεκήρυξαν, ἡ δέ τοῦ Πνεύματος ἁγιαστική δύναμις ἐπιφοιτήσασα ἐκάθηρε καί ἡγίασεν», ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Οἱ Θεοπάτορες καί πολυάρετοι γονεῖς της ἐπειδή πέτυχαν τό ζητούμενο, ἔσπευσαν νά ἐκπληρώσουν τήν πρός τόν Θεόν ὑπόσχεσή τους καί μετά ἀπό τόν ἀπογαλακτισμό, εἰς ἡλικίαν μόλις τριῶν ἐτῶν, τήν ὁδηγοῦν εἰς τόν Ἱερόν Ναό τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ, εἰς τόν Ναόν, «ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτί­μητος παστάς καί Παρθένος, τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» «ἔζη καθάπερ ἐν Παραδείσῳ ..., Θεῷ βλεπομένη μόνῳ, Θεῷ τρεφομένη, Θεῷ τηρου­μένη μόνῳ, δι' αὐτῆς σκηνώσειν ἐν ἡμῖν μέλλοντι....». Ἐκεῖ εἰς τό Ἱερό, ἡ Παναγία ἀναδεικνύεται ἡ ἱερωτέ­ρα ἀνθρωπίνη ὕπαρξις, ἡ ὁποία «ὅτε ἦλθε τό πλήρω­μα τοῦ χρόνου», ὑπούργησε τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί κατά τόν Ἅγιον Ἀνδρέα Κρήτης, ἐγένετο Ἐκκλησία καί ἐγέννησε τήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ ὁ Χριστός «Ἐκκλησίας σάρκα ἀνέλαβεν».

Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου γίνεται σήμε­ρον καί πάλιν δι' ἡμᾶς ὑπόμνησις, κλῆσις καί προσδο­κία. Γίνεται, τό πρῶτον ὑπόμνησις τῶν εἰσοδίων τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων παρα­πέμ­πει εἰς τό μέγα γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐναν­θρώπησις ἀπο­τε­λεῖ τό μεγαλύτερον δεῖγμα τῆς θείας ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν πεπτω­κότα ἄνθρωπον.

Ὁ Χριστός ἔμελλε, κατά τόν ἐπίσκοπο Ἀχρίδος Θεο­φύλακτον, «πάντας δικαιῶσαι χάριτι καί λύσας τό μεσότειχον τοῦ φραγμοῦ πᾶσιν ἀνοῖξαι τάς τῶν πρίν ἀβάτων εἰσόδους καί ἁγιάσας πάντας καί καθαρίσας ὕδατί τε καί Πνεύματι εἰς τά τῶν ἁγίων εἰσδέξασθαι Ἅγια. Διά ταῦτα τήν Παρθένον προϋποδέχεται καί τά νῦν ἐπ' αὐτῇ γεγονότα τῇ πρός αὐτόν παντός τοῦ γένους ματέ ταῦτα καταλλαγῆ ὅμηρα (ἐνέχυρα) πιστά δίδωσι».

Διά τόν λόγον τοῦτον ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου γίνεται ὑπόμνησις τῶν εἰσο­δίων εἰς τήν ζωήν καί τήν ἱστορίαν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν. Πάντες ἐγεννήθημεν, εἴδομεν τό φῶς τῆς ζωῆς, ἐλάβομεν θεία χαρίσματα, ἀπολαμβάνομεν τά μεγαλεῖα τῆς θείας δημιουργίας ἔχοντες τό προνόμιον τῆς συνδη­μιουργίας καί χαιρόμεθα τήν μεταξύ ἡμῶν κοινωνίαν καί τήν θέσιν ἡμῶν ἐντός τοῦ κόσμου. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παιδαγωγεῖ συνεχῶς εἰς τήν εὐχαρι­στιακήν βίωσιν τούτων. Ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν ἀδιαλεί­πτως προβάλλει τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τά ἐν τῷ Ναῷ Εἰσόδια τῆς ὁποίας σήμερον ὑπομιμνῄ­σκουσιν ὅτι ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλος ἀπό ἐκεῖνον τόν ὁποῖον ἡ Πάναγνος μᾶς διδάσκει, ὁ δρόμος, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς ἐλευθερίας «τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», ὁ δρόμος τῆς ταπεινώσεως, τῆς συνεχοῦς ἀγά­πης μας μέ τόν Θεόν καί τόν πλησίον μας, ὁ δρόμος τῆς θυσίας τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς φιλαυτίας καί τῶν ἐγωϊστικῶν ἐπιδιώξεών του πρός χαριν τοῦ πλησίον μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀδελφός μας καί τέκνον ἠγαπη­μέ­νον τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας γίνεται, τό τρίτον, ὑπόμνησις τῶν δικῶν μας εἰσοδίων εἰς τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν διά τοῦ θείου Βαπτίσματος, «τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας», τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῶ ἀναγεννήσεώς μας. Πάντες ἐβαπτίσθημεν εἰς τήν ἁγίαν κολυμβῆθραν τῆς Ἐκκλησίας "εἰς Χριστόν Ἰησοῦν". Τό Βάπτισμα εἶναι ἡ Ὡραία Πύλη, διά τῆς ὁποίας εἰσοδεύει ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, γίνε­ται μέλος τοῦ μυστικοῦ θεανθρωπίνου σώματός της καί κοινωνεῖ τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς της.

Καλούμεθα, ὅλοι ἡμεῖς οἱ πιστοί Χριστιανοί, νά ἔχωμεν συνεχῶς πρό ὀφθαλμῶν τήν εἰκόνα τῶν διά τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος εἰσοδίων μας ἐν τῶ ἁγίῳ σώ­ματι τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἐπαναλαμβάνωμεν συνε­χῶς τό «Συντάσσομαι τῶ Χριστῶ» ὁσάκις τό φρόνη­μα τοῦ κόσμου μᾶς καλεῖ να ἀρνηθῶμεν τήν ἀληθι­νήν πίστιν, νά πιστεύσωμεν σέ ἄλλους θεούς, νά ἀπο­καθηλώσωμεν ἀπό τό εἰκονοστάσιον τῆς καρδίας μας τόν Χριστόν καί νά παύσωμεν νά ζῶμεν «σωφρόνως, δικαίως καί εὐσεβῶς ἐν τῶ νῦν αἰῶνι». Βοηθός μας στό ἔργον τοῦτο καί πάλιν εἶναι ἡ Παναγία, ἡ σήμε­ρον τιμωμένη καί ἑορταζομένη.

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἀδελφοί μου, τελειώνον­τας ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων ἀπο­τελεῖ προσωπικήν κλῆσιν τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς εἰς τήν ἁγιότητα. Καλούμεθα νά βαδί­ζωμεν εἰς τήν ὁδόν τῆς θεώσεως, εἰς τήν ὁδόν τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, νά εἰσο­δεύωμεν εἰς τήν πνευματικήν, λειτουργικήν καί μυ­στηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας. Καλούμεθα νά εἰσο­δεύωμεν εἰς τόν κρυπτόν τῆς καρδίας μας ἄνθρωπον, νά κάνωμεν συνεχῶς προσευχητικά εἰσόδια εἰς τούς Ἱερούς μας Ναούς, ὅπου ἀδιαλλείπτως ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐπιτελεῖται, ἀλλά καί νά κάνωμεν συνεχῶς εἰσόδια εἰς τό ταμιεῖον τῆς προσευχῆς, ἐκεῖ ὅπου «ὁ Πατήρ ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσῃ ἐν τῷ φανε­ρῷ». Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ συνεργάζεται μετά τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ «βουλομένων ... ἡ σωτηρία, οὐκ ἀναγκαζο­μένων», κατά τήν ἔκφρασιν τῶν ἁγίων Πατέρων.

Αὐτήν τήν συνεργασίαν διδάσκει σήμερον ἡ εἰσερχο­μένη εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τριετί­ζουσα Δάμαλις, διό καί ἀποτελεῖ πρότυπον διά πάντα χριστιανόν. Αὐτήν τήν συνεργα­σίαν ἔχομεν πρό ὀφθαλμῶν εἰς τήν ἱεράν εἰκόνα τῶν Εἰσοδίων Αὐτῆς. Μίαν συνερ­γα­σίαν, ἡ ὁποία σκοπόν ἔχει νά μᾶς διδάξῃ ὅτι «ζῶ­μεν, κινούμεθα καί ἐσμέν» ἐντός τοῦ μυστικοῦ σώμα­τος τῆς Ἐκκλησίας διά νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν Βασι­λείαν τῶν Οὐρανῶν.

Αὐτό εἶναι τό τέλος καί ὁ προορισμός τῶν χριστια­νῶν. Ἡ Μεγάλη Εἴσοδος τῆς Θείας Λειτουργίας τῆς ζωῆς μας. Καί ἡ ὕπαρξίς μας ἒντός τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τοῦτον μόνον τόν ὑψηλόν στόχον. Νά εἰσέλθω­μεν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, νά λάβωμεν τήν σταθεράν ἀπόφασιν νά ταυτίσωμεν τό θέλημά μας μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά πραγ­ματοποιήσωμεν τά εἰσόδιά μας εἰς τόν κρυπτόν τῆς καρδίας ἄνθρωπον, διά νά δυνηθῶμεν, ὅταν ἔλθη ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ, νά γίνουν μετά τήν ἔξοδον ἐκ τῶν προ­σκαί­ρων, τά εἰσόδιά μας εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Διά τοῦτο, ἀδελφοί μου, ἐπιτακτική ἀνάγκη εἶναι νά θερμανθῆ ἔτι περισσότερον ἡ πίστις μας. Χλιαροί δέν χωροῦσιν ἐν τῷ Οἴκῳ τοῦ Θεοῦ. Ἡ λατρεία μας εἰς τόν Θεόν, θά εἶναι τό καθημερινό μας μέλημα. Ἔχωμεν ὅλας τάς ἀνέσεις, ὑστεροῦμεν ὅμως εἰς τήν Πίστιν. Μέ λύπην διαπιστώνομεν ὅτι συχνάκις ἀρκούμαστε εἰς τό λεγόμενον "καθῆκον" μας. Ἀδυνα­τοῦμε νά βιώσωμεν τό μυστήριον τῆς κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ εἰς τό ταμιεῖον τῆς καρδιακῆς μας οἰκίας, ἀδυνατοῦμε νά συλλειτουργήσωμεν καί μετά τοῦ Ἱερέως τό μυ­στή­ριον τῆς ἀναιμάκτου ἱερουργίας. Στε­κόμεθα ἁπλοί θεαταί καί δέν εἰσοδεύομεν εἰς τό ἐπέ­κεινα τοῦ Θυσιαστηρίου, ὅπου μᾶς ἀναμένει ὁ Ἐσταυ­ρωμένος Ἰησοῦς μέ ἀνοιχτάς τάς θείας Του ἀγκάλας, διά νά μᾶς διδάξη μέ τόν Σταυρόν Του.

Οἱ ἀρχαιότεροι ἐξ ἡμῶν ἔνδακρεις ἐνθυμοῦνται μέ πόσην ἔνθερμην πίστιν καί ζέουσαν καρδίαν οἱ πρό ἡμῶν χριστιανοί ἔτρεχον ἐν μέσῳ τῆς νυκτός καί ἐν μέσῳ διωγμῶν καί κακουχιῶν εἰς τούς Ἱερούς Ναούς τῶν Ἀθηνῶν, ψάλλοντες πολυώρους ἱεράς Ἀγρυπνίας καί αἰτοῦντες παρά Κυρίου τά «κεχαρισμένα ἡμῖν ἀγαθᾶ».

Ἀναμιμνήσκονται καί οἱ νεότεροι τόν θεῖον ζῆλον, ὅπου δέσποζεν ἀνάμεσα εἰς τούς χριστιανούς, νά τρέ­ξουν ἐνωρίς εἰς τόν Ναόν, ὄρθρου βαθέος, διά νά φθάσουν νά προσκυνήσουν τό ἱερόν Εὐαγγέλιον καί σήμερον ἴσως δέν ἐπροφθάνομεν ἐμεῖς νά συμμετέ­χω­μεν οὔτε εἰς τήν ἔναρξιν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, πού ξεκινᾶ διά τοῦ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία …».

Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων, ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ τήν προσδοκίαν τῶν εἰσοδίων μας εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο κηρύσσει καί διακονεῖ σήμερον καί πάντοτε ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία. Τοῦτο εἶναι ἡ προσευχή καί ἡ προσμονή, ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία μας ἀπό «τήν τῶν ὅλων προσδοκίαν ὑπέρ λόγον τεκοῦσαν» Παναγίαν, τοῦτο ἄς εἶναι καί τό διαρκές μέλημα καί διακόνημα ἡμῶν, ἵνα πάντες, ταῖς πρε­σβεῖαις Αὐτῆς, ἀξιωθῶμεν τῆς μεγάλης ταύτης χάρι­τος. Ἀμήν. Γένοιτο!

Κήρυγμα του Βασιλείου Τσαρκατζόγλου
επί τη εορτή των Εισοδίων του έτους 2007
εις τον Ιερόν Ναόν Αγ. Ανδρέου Πειραιώς.