Για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Νικόλαον,
εκφωνηθέν την ημέραν της Κοιμήσεώς του, Κυριακήν 7.10.2013,
στον Καθεδρικόν Ναόν Αγίας Σκέπης Αστορίας
 |
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος με τους τότε Διακόνους Βασίλειο και Γεράσιμο
κατά τα τελευταία του Ονομαστήρια στον Καθεδρικό Ναό Αγίας Τριάδος.
Αγίου Νικολάου 2012. |
Εις το Όνομα Του Πατρός και Του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος
“Νεανίσκε”,νέε
μου! “Σοί λέγω”, σε σένα το λέω, δίνω εντολή, “ἐγέρθητι”, σήκω
πάνω!
Δεν ακούς
απο αυτά τα χείλη «Έτσι είπε ο Κύριος»
Αλλά με την δική Του δύναμη ως Κύριος και Θεός, ανασταίνει τον νεαρό. Ανέστησε
αυτόν τον άνθρωπο, που την πομπή του την ακολουθούσε πολλής, πλήθος κόσμου,
κόσμος πίσω απο την μητέρα του η οποία έκλαιγε, συμβολίζοντας όλες τις μητέρες,
την χήρα της πόλης Ναϊν. Το μόνο όνομα με το οποίο την γνωρίζουμε.
Αλλά λίγο
πριν από αυτό ο Σωτήρας μας έκανε κάτι πολύ ασυνήθιστο, πολύ ασυνήθιστο για τους
Εβραίους. Σύμφωνα με τους νόμους τους Εβραϊκούς, οποιοσδήποτε άγγιζε οτιδήποτε είχε να
κάνει με νεκρό, αυτό τον καθιστούσε τυπικά μολυσμένο και έπρεπε ακόμα σε
κάποιες περιπτώσεις να λουστεί, να πλυθεί, πριν την
επανεισαγωγή του σε οποιοδήποτε χώρο. Υπήρχαν μόνο καθορισμένοι άνθρωποι που τους επιτρεπόταν να κάνουν οτι ήταν
απαραίτητο για τους νεκρούς. Εκείνος άγγιξε το νεκροκρέβατο. Το άγγιξε με τι? Εκείνος το
άγγιξε με το Χέρι. Ο Θεός, που είναι πάνω από κάθε ύλη, ο Θεός, Εκείνος που
είναι πάνω από καθετί υλικό, άγγιξε το νεκροκρέβατο με το Χέρι Του.
Που βρήκε
ο Θεός χέρι; Διαβάζουμε συχνά στην Παλαιά Διαθήκη οτι τα χέρια Του Θεού έκανα
αυτό, με το Χέρι του Θεού κάτι άλλο ολοκληρώθηκε, και ούτω καθεξής. Αλλά εδώ
βλέπουμε το Θεό τον Ίδιο να
αγγίζει με το υλικό Του Χέρι. Απέκτησε αυτο το χέρι επειδή ενσαρκώθηκε. Έγινε
Άνθρωπος. Χαμήλωσε τα ουράνια και ήρθε στην πτωχή μας φύση. Μέσω
ποίου; Μέσω εκείνης της οποίας την πανήγυρη εορτάζουμε σήμερα. Χαιρόμαστε
σήμερα στην Πανήγυρη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πανηγυρίζουμε στην Εορτή της Αγίας
Σκέπης και Προστασίας της για μας. Εορτάζουμε την Πανήγυρη της ακατάπαυστης σκέπης
και προσφοράς της σε μας τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια
σ’αυτή την ενορία. Απο την αρχή, όταν είπε «Γέννητο
μοι κατά το ρήμα σου», όταν υπάκουσε τον Ευαγγελισμό του Αρχαγγέλου, με την υπακοή της κατάργησε την ανυπακοή της
προμήτορος Εύας.
Η καρδιά
μου σήμερα έπρεπε να είναι γεμάτη χαρά. Η καρδιά μου σήμερα έπρεπε να είναι
ακόμα συνεπαρμένη από την Θεία Λειτουργία. Η καρδιά μου θα έπρεπε να ξεχειλίζει
απο χαρά και ευγνωμοσύνη. Όμως σας λέω οτι στέκομαι σήμερα μπροστά σας με βαριά καρδιά. Έρχομαι με
βαριά καρδιά γιατί έχασα ένα πατέρα. Όλοι μας χάσαμε ένα πατέρα. Εχθές βράδυ
έλαβα το νέο απο τον συνεχή σύντροφο και βοηθό του τον Μητροπολίτη Πειραιώς
Παντελεήμονα, ότι ο Αρχιεπίσκοπος μας εκοιμήθη. Έλαβα τα νέα ότι εκοιμήθη εκεί
στην κλινική όπου ήταν από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας.
Και έτσι
ήταν, ο Κύριος μας τον πήρε, τον πήρε κοντά του. Παρότι είχαμε δει τα
προειδοποιητικά σημεία της κοιμήσεως του 6 με 8 μήνες πριν, όταν ο γιατρός αφαίρεσε
την πρώτη φορά ενάμισι λίτρο υγρό από τα πνευμόνια του. Πως μπόρεσε να
υπομείνει τον πόνο και την δυσκολία να αναπνέει, μέχρι που τελικά δεν μπόρεσε
να αντέξει άλλο πια;
Έτσι
σήμερα θα έπρεπε να κηρύσσω ένα αισιόδοξο, λαμπρό κήρυγμα αινώντας την Παναγία
Θεοτόκο, δοξάζονταν και ευχαριστώντας τον Θεό, την Αγία Τριάδα για το δώρο της
Αγίας Σκέπη της που δεν είναι τίποτα άλλο από την Προστασία της Άγιας
Τριάδος, γιατί δεν ειναι διαφορετική η προστασία της Μητέρας του Θεού από την
προστασία της Άγιας Τριάδος. Είναι ένα και το αυτό πράγμα. Είναι η δόξα, είναι
η αγάπη του Ιδίου Του Θεού. Αυτές οι ενέργειες, αυτές οι Άκτιστες Ενέργειες με
τις οποίες Εκείνος φυλάσσει και προστατεύει εμάς από τόσους κινδύνους. Γιατί
Εκείνος έδωσε αυτές τις Χάριτες στην Μητέρα Του, για την αγάπη που έχει προς
Αυτήν.
Έτσι είναι όμως τα πράγματα, και έρχομαι σε σας με βαριά καρδιά, πενθώντας όπως οι Χριστιανοί πρέπει να πενθούν, χωρίς υπερβολές, τραβώντας τα μαλλιά και σχίζοντας τα ρούχα μας,αλλά απλά λυπημένος για τον αποχωρισμό ενός αγαπημένου προσώπου που είχε δείξει πολλές,πάρα πολλές καλοσύνες, στην ενορία μας. Πρώτα από όλα οι προσευχές του, θυμάμαι να περνάωαπό το κελί του, που ήταν ακριβώς δίπλα σ’αυτο που έμενα, και ήταν σχεδόν ενενήντα ετών, καιδεν μπορούσε να περπατήσει και δεν μπορούσε να σταθεί πολύ καλά. Είχε ζητήσει λοιπόν νατοποθετηθεί κάτι σαν κάγκελο μπροστά από τις εικόνες. Κι’ εκεί ήταν ο ενενηντάχρονοςακουμπισμένος με το 300σάρι κομποσκοίνι του προσευχόμενος. Και έκανε αυτό που μπορούσε νακάνει, γιατί ήταν πολύ, πάρα πολύ αδύναμος για να
είναι σε θέση μόνος του να τελέσει τη Θεία Λειτουργία, που ακόμη και με βοήθεια
ήταν δύσκολο.
Την
τελευταία φορά που έλαβε την Αγία Κοινωνία ήταν από τα χέρια του πρόσφατα
χειροτονηθέντος πρεσβυτέρου πατρός Βασιλείου. Είμαι πολύ-πολύ ευγνώμων για κάτι
πολύ παράξενο για μένα. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για μένα να ταξιδεύω. Παρόλα
αυτά αισθανόμουν μεγάλη ώθηση, εσωτερική πίεση να πάω να πάρω την ευλογία του
πριν πεθάνει.
Και με
την χάρη του Θεού μπόρεσα και πήρα την ευχή του για την επισκοπή μας, για τη
δουλειά που κάνουμε, για τους ιερείς μας, για την νεολαία μας, για όλους εσάς
την ευχή του, όταν ακόμα μπορούσε να τη δώσει με το χέρι του.
Πρέπει να
σας ομολογήσω οτι εχθές βράδυ, εάν δεν είχα τον πατέρα Βασίλειο μας, που
χειροτόνησα πριν λιγότερο από ένα μήνα, τον οποίο το Άγιο Πνεύμα χειροτόνησε,
διά των αναξίων χειρών μου κατ’εντολή του Αρχιεπισκόπου, εάν δεν
ήταν εδώ δεν ξέρω τι θα έκανα καθώς ο νους μου ήταν τελείως διασκορπισμένος.
Ακόμα και
σήμερα, που δεν έχω μόνο ένα Κυρηναίο, όπως ο Λυτρωτής μας για να σηκώσει το
Σταυρό Του, αλλά δύο, τον αγαπητό μας πατέρα Χρυσόστομο ο οποίος οδήγησε και
ήρθε από την Φλώριδα για να είναι σήμερα κοντά μας, δύο μέρες οδήγησης , για να
συμμετάσχει στην πανήγυρη μας, και τον πατέρα Βασίλειο που είναι
γιός μου, πνευματικός υιός μου και τον οποίο αγαπώ σαν γιό.
Πήρα λέω
την ευχή του, για όλα αυτά που έχουμε, την χορωδία μας, αυτούς τους πιστούς
ανθρώπους, που απο Κυριακή σε Κυριακή δίνουν την δυνατότητα σε όλου μας να
προσευχηθούμε και στους οποίους δεν αποδίδεται ο βαθμός της ευγνωμοσύνη που
τους αξίζει. Για όλους που έχω τους υπηρέτες του Αγίου Βήματος, από τους
υποδιακόνους μέχρι και τον νεώτερο που είναι σαν τα ίδια μου τα χέρια, και μου
δίνουν την δυνατότητα, χωρίς διακοπή και διάσπαση της προσοχής από την προσευχή
μου, να υπηρετήσω στην Θεία Λειτουργία όσο καλύτερα μπορώ. Για όλα
όσα έχω, όλους εσάς στους οποίους είμαι αιωνίως ευγνώμων για την υποστήριξη σας
όλες αυτές τις δεκαετίες, την υποστήριξή σας πρώτα απο όλα στην ενορία, και
μετα και στην οικογένειά μου, και ιδιαίτερα στην αγαπητή μου Πρεσβυτέρα.
Εχθές
ήταν μια δύσκολη μέρα, μια μέρα πρόκλησης — όπως μου έχουν πει να αποκαλώ αυτές
τις ημέρες — όλων των ψυχικών δυνάμεων για να αντεπεξέλθω. Και αυτο γιατί το
πρωί ο πατήρ Βασίλειος υπηρέτησε στην Θεία Λειτουργία κι εγώ στο στασίδι ως
ψάλτης κατά την επιμνημόσυνη Θεία Λειτουργία για την ανάπαυση της ψυχής της
Πρεσβυτέρας. Λίγο μετά απ’ αυτό έμαθα πως ένας άλλος άνθρωπος, ενας μικρόσωμος άνδρας
σχεδόν εκατό χρόνων, ο πατήρ Χρύσανθος μας αναπαύθηκε εκείνη την ίδια μέρα. Ήταν ενας
άνθρωπος μικρός στο παράστημα αλλά σαν λιοντάρι. Είχε χειροτονηθεί από τον
Αρχιεπίσκοπο Ματθαίο τον ίδιο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ματθαίος αναπαύθηκε το 1950.
Μπορείτε να φανταστείτε πόσα χρόνια ο πατήρ Χρύσανθος ήταν ιερέας. Μετά απ’ αυτο έλαβα το τηλεφώνημα από τον
Μητροπολίτη Παντελεήμονα πως οι γιατροί είπαν πως αμφιβάλουν εάν ο
Αρχιεπίσκοπος θα αντέξει την βραδιά. Και ο τρομερός αγώνας του θανάτου άρχισε,
όπως ο ύμνος λέει «Οίμοι, οίον αγώνα έχει ἡ ψυχή, χωριζομένη
εκ του σώματος!». Όμως ήταν ευτυχώς σχετικά σύντομος και εκεί στην κλινική οπού
ήταν μπόρεσαν να του δώσουν ηρεμιστικά γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Και καθώς
όλοι σας ξέρετε, ιδιαίτερα όποιος ποτέ υπέφερε απο αδυναμία να αναπνεύσει,
είναι ένα τρομερό συναίσθημα, φοβερό συναίσθημα. Έλαβα το τηλεφώνημα γύρω στις
εννιά εχθές βράδυ ότι ο αγαπητός μας Αρχιεπίσκοπος πάρθηκε στην αγκαλιά του
Λυτρωτή μας.
Είμαι
ακόμα σήμερα επηρεασμένος, όπως μπορείτε να δείτε, προσκόπτοντας στην ομιλία και
τις κινήσεις περισσότερο από οτι συνήθως. Γιατί ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος μας
ήταν ένας πρωταθλητής. Έζησε κι αντιμετώπισε όλη τη φρίκη και όλες τις
γελοιοποίησις και όλες τις περιφρονήσεις από τόσους πολλούς ανθρώπους που είχαν
ζήσει εκείνα τα χρόνια των διώξεων της Αληθινής Ορθοδοξίας στην πατρίδα μας
Ελλάδα. Εκείνος όχι μόνο τα ξεπέρασε όλα αυτά αλλά και έγινε δυνατότερος εξαιτίας
τους. Είμαι πολύ ευγνώμων που έλαβα την ευλογία από τη χείρα του, σε ένα πολύ
ασυνήθιστο όπως είπα και πριν δεύτερο ταξίδι και όπως
φαίνεται θα πρέπει να κάνω και τρίτο . Δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί στην κηδεία
του αλλά πρέπει να βρεθώ στην Ελλάδα για την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου.
Τρία ταξίδια σε ένα χρόνο! Δόξα το Θεό.
Έτσι, ας
αφήσουμε το πένθος να παύσει εδώ, τώρα. Ας αφήσουμε τις καρδιές μας να
ανυψωθούν στην μνήμη και αγάπη που απολαύσαμε από την Μητέρα Του Θεού και τις
ευλογίες που δεχθήκαμε από τα χέρια ενός δικαίου ανδρός, ενός Γέροντος του νέου
Ισραήλ. Χαιρόμαστε, και ζητάμε να σκουπίσουν τα δάκρυα, και όλη η λύπη να φύγει
από τις καρδιές μας γιατί στην πραγματικότητα όπως ένας από τους γέροντες είπε «Πρέπει
να κλαίμε στην γέννηση και να χαιρόμαστε στον θάνατο ενός Χριστιανού.» Γιατί ο
θάνατος σημαίνει μια καινούργια ζωή, και τον ερχομό σε τόπο όπου δεν υπάρχει
πια λύπη, καταδίωξη, πόνος από ψευδή αδελφό, χωρίς πια βέλη σαν αυτά που
χτυπούσαν τον Αρχιεπίσκοπο για τόσα χρόνια. Αλλά
είναι εκεί όπου χαίρεται με τον Λυτρωτή μας, ψηλά παρμένος, χαρούμενος,
ελευθερωμένος απο τις δεσμεύσεις του εξασθενημένου σώματος του, ελευθερωμένος
από το γήινο κομμάτι μας, ελευθερωμένος απο αυτο που τον βάρυνε και κρατούσε
κάτω.
Ας
χαρούμε επίσης και για οτι μας έχει δοθεί από το Χέρι του Παντοδύναμου Θεού,
γιατί οι ψυχές μας είναι σαν τον μονογενή υιό της χήρας του Ευαγγελίου. Δεν
υπήρχε αντικαταστάτης του. Δεν είχε κανένα άλλον, όπως κι εμείς έχουμε μόνο μια
ψυχή. Και έκλαψε εκείνη όταν τον έχασε. Ποιός μπορεί να περιγράψει ποτέ την
χαρά της όταν ο νέος γιός της σηκώθηκε με τη Φωνή του Θεού του Ιδίου. Δεν είπε
«Λέγει ο Κύριος, εγέρθητι.» αλλά «Εγώ σου λέω, εγέρθητι.» Έτσι λοιπόν ας
αφήσουμε όλη τη θλίψη να περάσει από τις καρδιές μας γιατί είμαστε παιδιά του
ιδίου Θεού και Εκείνος θα μας αναστήσει το ίδιο.
Σήμερα
δείχνω ακόμα το πένθος μου με τον μόνο τρόπο που μπορώ, με το να φοράω αντί της
ένδοξης μήτρας που έρχεται με τα αρχιερατικά άμφια, φοράω το σκουφί της
σωτηρίας που δίνεται στους μονάχους, γιατί είναι πρέπον η Επισκοπική μήτρα που
ανήκει πραγματικά σε βασιλιάδες και την οποία τώρα φορούν οι επίσκοποι γιατί
αυτοί έχουν μείνει ως οδηγοί του λάου, γιατί δεν έχουμε πια βασιλιά κι έτσι
χρησιμοποιούμε κάποια Βασιλικά εμβλήματα, είναι λοιπόν πρέπον να μπει στην άκρη
σαν μία σιωπηλή έκφραση χριστιανικού πένθους.
Για όλους
μας, ας αφήσουμε το πένθος να περάσει, κι ας είμαστε χαρούμενοι σήμερα που ο
Κύριος μας επέτρεψε να συμμετέχουμε σ αυτή την πανήγυρη. Προσεύχομαι ο Κύριος
και Θεός μας να κατοικήσει σε καθεμιά και όλες τις ψυχές που είναι εδώ.
Προσεύχομαι να Τον καλοδεχθείτε. Προσεύχομαι να Τον καλωσορίσετε ως Υιό
της Παναγίας, ως Υιό της υπακοής, ως Υιό του Επουράνιου και αιώνιου Πατέρα και
της επίγειας και θνητής Μητέρας Του. Προσεύχομαι ώστε Εκείνος με τον Πατέρα και
το Άγιο Πνεύμα να μας διατηρήσουν υγιείς για πολλά - πολλά χρόνια.
Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!
Sydney Time
New York Time