Σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του μακαριστού Επισκόπου Γαλακτίωνος

Στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Νεαπόλεως Νικαίας βρίσκεται η σορός του αοιδίμου Μητροπολίτου Περιστερίου & Νεαπόλεως κυρού ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ.

Σύμφωνα με την Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου - που συνεκλήθη εκτάκτως σήμερα Τρίτη 17/30 Αυγούστου ε.ε. - η Εξόδιος αυτού Ακολουθία θα ψαλεί την Τετάρτη στις 11:00 το πρωΐ προεξάρχοντος του Τοποτηρητού, Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ.

Καθ' όλην την διάρκειαν της νυχτός καταφθάνουν Κληρικοί μας που αναγινώσκουν το Ιερό Ευαγγέλιο ενώπιον ης σορού του αειμνήστου Μητροπολίτου. Επίσης, προσήλθαν οι Μητροπολίτες Λαρίσης Ιγνάτιος και Φθιώτιδος Παντελεήμων.

Η Ταφή - κατ' επιθυμίαν του μακαριστού - θα πραγματοποιηθεί στο Ιερό Ησυχαστήριο Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Οινόη Αττικής, ιδρυθέν παρά του ιδίου.

Προφήτου Ηλιού στη Σάμο

20 Ιουλίου 2017 στο Καρλόβασι Σάμου

ιερουργούντος του π. Βασιλείου Τσαρκατζόγλου

Γράφει η Έλσα Χίου

     Ανήμερα του προφήτη Ηλία, τιμήσαμε  τη  γιορτή  του,  σ’ ένα παλιό εκκλησάκι χτισμένο τον προηγούμενο αιώνα,  στις παρυφές  δασωμένου  λόφου, στο Καρλόβασι  της Σάμου. Ο άγιος, είναι ο πύρινος προφήτης των βουνοκορφών, και των σπηλαίων. Η εικόνα του στο ξύλινο τέμπλο, τον ιστορεί έξω απ’ τη σπηλιά του καθισμένο σε βράχο, με το κεφάλι στραμμένο προς τα πίσω, σαν  ν’αφουγκράζεται τη φωνή του Θεού μέσα στην ερημιά  της άγριας φύσης.

     Ανάψαμε κεριά  σε κάτι  παμπάλαια μανουάλια, με σιδερένιες  λόγχες, που θύμιζαν  αγκάθια απ΄ το στεφάνι των παθών. Τα κεριά έσταξαν πάνω στις πέτρινες πλάκες του πατώματος, ανάμεσα στα βοτσαλωτά περιγράμματα. Μια αύρα υγρασίας παλιάς, αποθησαυρισμένη στάλα-στάλα από αγιασμούς και δάκρυα πιστών, νιώθαμε  να αναβλύζει νοερά στα πόδια μας. Ξαναβλέπαμε τη φλόγα  στο καντήλι  των διωγμών, μετά την αλλαγή του ορθοδόξου εορτολογίου, να τρεμοπαίζει μπροστά μας, και χωρίς να το θέλουμε, αφήναμε να μας πλησιάσουν εκείνοι οι αγνοί πρόγονοι με τη βαθιά πίστη και το γενναίο  φρόνημα.

     Ήταν  η κολυβογράμματη  γιαγιά μας, που διάβαζε στο ίδιο εκείνο γωνιακό στασίδι συλλαβιστά το ψαλτήρι. ‘Ηταν ο γέρο ψάλτης με τα παχιά κατάλευκα γενομούστακα, και τη μαύρη νησιώτικη βράκα  της  παλιάς παράδοσης. ‘Ηταν τα σεμνά κορίτσια  με τις χονδρές πλεξίδες ως τη μέση, που κρέμονταν σαν καμπανόσχοινα απ’ το σφιχτοδεμένο τους μαντήλι.

     Ήταν το ευσεβές λαϊκό ποίμνιο, που κράτησε ανόθευτη τη πίστη του σ’ εκείνους τους δύσκολους καιρούς, όπου  η πάτρια ορθοδοξία  ήταν ποινικό αδίκημα, και η σύλληψη οδηγούσε στη φυλακή  και την διαπόμπευση.  Η προφορική μνήμη απ’ τις παλιότερες  αδελφές , που βρεθήκαμε να  υμνούμε  τον Ένσαρκο  Άγγελο  της  παρουσίας  Χριστού,  μας  θύμισε την υποσυνείδητη ιστορία  της διωκόμενης εκκλησίας μας. 

     <<Να!  Σ’αυτό το στασίδι,  πίσω απ’ τη πόρτα, μεταμφιέσαμε τον πατέρα Λεόντιο  με μια φαρδιά κατάμαυρη φούστα  και μια  καλογερική μαντήλα  σε γερόντισσα   που την πήρε ο ύπνος. Σταθήκαμε  μπροστά του, και οι χωροφύλακες δεν τον  ανακάλυψαν.

     Πού είναι ο παπάς σας; Φώναζαν. Δεν έχουμε παπά. Μόνοι μας διαβάζουμε  την αγρυπνία. Τον  σκέπασε ο προφήτης Ηλίας, και δεν τον ανακάλυψαν. Και φύγανε. Κι’ εμείς συνεχίσαμε  την αγρυπνία και τη λειτουργία  ώσπου χάραξε  κι’ έφεξε η μέρα>>.

     Από το τέλος του εμφυλίου, 70 χρόνια τώρα, είχε να λειτουργηθεί ο προφήτης Ηλίας από ορθόδοξο ιερέα του πατρίου εορτολογίου. Εφέτος  ανηφορήσαμε μέσα απ’ τα ψηλά πεύκα  και τους διάσπαρτους  ελαιώνες, και  ανακαλύψαμε  το ερημοκκλήσι του, που αποτελούσε  το καταφύγιο και το κρησφύγετο της  διωκόμενης γνήσιας ορθοδοξίας. Συγκινημένοι, με τον πατέρα Βασίλειο  Τσαρκατζόγλου, ανοίξαμε τη ταπεινή του πόρτα, και λειτουργήσαμε ψάλλοντας τα στιχηρά της μνήμης του.

     <<Χαίροις επίγειε Άγγελε και ουράνιε ,ανθρωπε, Ηλία μεγαλώνυμε. Χαίροις ζηλωτά των παθών αυτοκράτωρ. Ω! του θαύματος!  Ο πήλινος άνθρωπος, ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν, και ουρανούς ανατρέχει, εν πυρίνωάρματι>>.

     Γεννήθηκε πριν 2800 χρόνια  περίπου στη πόλη της Θέσβης στα σύνορα της Αραβίας. Ζηλωτής  και μέγας ασκητής, τρεφόμενος  απ’ το λιγοστό φαγητό που του έφερνε ένας κόρακας. Φλογερός κήρυκας  της πίστης στον έναν και μοναδικό αληθινό Θεό. Φωτιά έβγαινε ο λόγος του απ το στόμα του, φωτιά έπεσε στο θυσιαστήριο με την προσευχή του, πύρινη ήταν και η άμαξα που τον ύψωσε ως τον ουρανό.

     Η τύχη το έφερε να γιορτάσουμε αυτόν τον μέγα προφήτη σ’ ένα ταπεινό ερημοκκλήσι. Νιώσαμε την ευλογία του και τη κατάνυξη της γνήσιας πίστης στη ψυχή μας. Ευχηθήκαμε στη χάρη της μνήμης του, να ξαναγιορτάσουμε  του χρόνου πρώτα ο Θεός  ασπαζόμενοι την ιερή του εικόνα, που θα μας περιμένει καρτερικά ως τον επόμενο Ιούλιο, να μας υποδεχτεί με το ισοκράτημα των τζιτζικιών  και τα λυγίσματα των πεύκων που αφήνουν το άρωμά τους να  σμίξει με το  λιβάνι ,  τον βασιλικό, και το αγνό μελισσοκέρι. Μακριά απ’ το θόρυβο του κόσμου, σ’ αυτή τη γωνιά των μικρών και των μεγάλων θαυμάτων της αείζωης και ακατάβλητης  ορθοδοξίας  μας.