Στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά

Ο Δον Κιχώτης

Όταν τα όμορφα δειλινά, τα βράδια... όταν οι φύλακες νυστάζουν... όταν νυστάζει και μένα η ψυχή μου από ακηδίας, βεβαίωσόν με εν τοις λόγοις σου, Άγιε μου Γρηγόριε.

Όταν η ιπποσύνη φυλλορροεί, όλο και κάποιος Δον Κιχώτης σηκώνεται, να τα βάλει με κάποιον ανεμόμυλο, έτσι το βλέπουν και το λένε οι θεατές που γελάνε. Στο τέλος όμως, όταν όλα τελειώσουν και κάτσει η σκόνη και φύγουν από τούτη τη ζωή, κάποιος Θεόδωρος Στουδίτης, Μάξιμος Ομολογητής, Μάρκος Ευγενικός, Γρηγόριος Παλαμάς, τότε λένε και ορκίζονται όλοι πως ο ανεμόμυλος ήταν όντως δράκος και θεριό και δώσ' του όψιμες ιαχές και χειροκροτήματα.

Τί να τα κάνεις τώρα τα παλαμάκια, Άγιε μου Γρηγόριε Παλαμά; Τότε χρειάζονταν, όταν τα οράματά σου, πού ήταν πάντα πρωϊνά, έδιναν μάχη με τα οράματα των άλλων, όχι των ξένων, αλλά των δικών σου ανθρώπων, οράματα που είχαν ηλιοβασιλέψει στο πέλαγο. Τότε που στάθηκες παλληκάρι, όχι άλλες ώρες, μα τη στιγμή που η ανάγκη έμπηξε φωνή.

Κι ο Σάντσος ο φτωχός, που πάντα είναι δύσπιστος στους φρόνιμους και σοβαρούς, ασήμαντος βιγλάτορας, σ' όπου γης, πάντα αγναντεύει μήπως και σε δει από μακρυά να έρχεσαι, να καβαλήσει πάλι το γαϊδούρι, να 'ρθει να σε συντροφέψει, έτοιμος, όπως πάντα, για νέες περιπέτειες που περιμένουν, μιας και το γλυκό τ' αεράκι της πλάνας εποχής μας φουσκώνει πολλών ανεμόμυλων τα πανιά.

Γι' αυτό κι εγώ, όταν έρχομαι στην πόλη σου, πάντα από σένα περνάω να σου πω μιά καλημέρα και να ασπαστώ το τίμιο λείψανό σου τίμιε δούλε του Θεού.

Κολεόπτερο

Β΄ Χαιρετισμοί

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου,
τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους•
καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου μορφὴν ἔλαβεν,
ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ•

Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ,
χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα,
χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς,
χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας,
χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε πυρὸς προσκύνησιν παύσασα,
χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης,
χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Εορτάζοντας τον Ιερομάρτυρα Χαράλαμπο

Εορτή του Αγίου Χαραλάμπους
10/23 Φεβρουαρίου 2010, Μελισσοχώρι Θηβών

Μεγαλοπρεπώς πανηγύρισε ο Ενοριακός Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους - Αγίου Γεωργίου Μελισσοχωρίου Θηβών προεξάρχοντος του οικείου Ποιμενάρχου Σεβ. Μητροπολίτου Θηβών & Λεβαδείας κ. ΑΝΔΡΕΟΥ, συμπαραστατουμένου υπό του Αρχιμανδρίτου π. Παντελεήμονος Τσαλάγκα.

Ο Ιερός ούτος Ναός εχτίσθη επ' ονόματι των Αγίων εις μνήμην των μακαριστών αυταδέλφων Χαραλάμπους και Γεωργίου Κακού, οι οποίοι απήλθον εις Κύριον το έτος 1995, εξαιτίας αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, σε ηλικία 25 και 23 ετών αντίστοιχα. Οι γονείς τους με ίδια έξοδα ανήγειραν τον μεγαλοπρεπή αυτό Ναό στο κέντρο του χωριού Μελισσοχώρι Θηβών.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!

20.000 οι επισκέψεις στον "Πρωτόκλητο"!!! Ευχαριστούμε!!!

Καλή συνέχεια . . .

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται

Μ Ε Γ Α Λ Η Σ Α Ρ Α Κ Ο Σ Τ Η

του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

"Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από την σκλαβιά της αμαρτίας, από την φυλακή του "κόσμου τούτου"...

Κυρίαρχος όρος είναι η συγγνώμη. "Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος". (Ματθ. 6, 14). Ο θρίαμβος της αμαρτίας, το κύριο σημάδι του ρόλου της πάνω στον κόσμο, είναι η διαίρεση, η αντίθεση, ο χωρισμός, το μίσος. Έτσι το πρώτο σπάσιμο σ' αυτό το φρούριο της αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα: η επιστροφή στην ενότητα, στην σύμπνοια, στην αγάπη. Το να συγχωρήσω κάποιον σημαίνει να βάζω ανάμεσα σε μένα και στον "εχθρό" μου την ακτινοβόλα συγχώρεση του ίδιου του Θεού. Το να συγχωρήσω είναι να αγνοήσω το απελπιστικό αδιέξοδο στις ανθρώπινες σχέσεις και να το αναφέρω στον Χριστό. Συγχώρεση πραγματικά είναι ένα πέρασμα της Βασιλείας του Θεού μέσα στον αμαρτωλό και "πεπτωκότα" κόσμο.

Ουσιαστικά η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει με τον Εσπερινό της τελευταίας Κυριακής του Τριωδίου. Αυτή η μοναδική σέ βάθος καί ωραιότητα ακολουθία έχει δυστυχώς εκλείψει από αρκετές Εκκλησίες. Όμως παρ' όλα αυτά, τίποτε άλλο δέν αποκαλύπτει καλύτερα το χαρακτηριστικό τόνο της Μεγάλης Σαρακοστής στην Ορθόδοξη Εκκλησία και πουθενά αλλού δεν διακηρύσσεται τόσο καλά η έντονη πρόσκληση στον άνθρωπο. Η ακολουθία αρχίζει με τον κατανυκτικό εσπερινό, όπου ο ιερέας είναι ντυμένος με λαμπερά άμφια. Τα κατανυκτικά στιχηρά πού λέγονται ύστερα από τον ψαλμό "Κύριε εκέκραξα πρός Σέ..." αναγγέλουν τον ερχομό της Μεγάλης Σαρακοστής και, πέρα απ' αυτή, τον ερχομό του Πάσχα!
"Τόν τής Νηστείας καιρόν, φαιδρώς απαρξώμεθα, πρός αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες, αγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκαν καθάρωμεν, νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοίς βρώμασιν εκ παντός πάθους, τάς αρετάς τρυφώντες τού Πνεύματος εν αίς διατελούντες πόθω, αξιωθείημεν πάντες, κατιδείν τό πάνσεπτον πάθος Χριστού τού Θεού, καί τό άγιον Πάσχα, πνευματικώς εναγαλλιώμενοι".

Κατόπιν γίνεται η είσοδος του Ευαγγελίου με τον εσπερινό ύμνο: "Φώς ιλαρόν αγίας δόξης...". Ο ιερέας τώρα προχωρεί προς την Ωραία Πύλη για να αναφωνήσει το εσπερινό Προκείμενο που πάντοτε αναγγέλει το τέλος της μιάς και την αρχή της άλλης μέρας. Το Μέγα προκείμενο αυτής της ημέρας αναγγέλλει την αρχή τής Μεγάλης Σαρακοστής.
"Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν."

Ακούστε τή θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή πού ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία "...ότι θλίβομαι!" - και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στον Θεό, μπροστά στην δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ' αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στην λύπη τής αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι"! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σ' αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σ' Αυτόν μπορώ νά πώ "πρόσχες τή ψυχή μου". Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για την θεία βοήθεια.

Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό τό Προκείμενο. Καί τότε νά! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τά φωτεινά χρωματιστά άμφια καί καλύμματα τού ναού αλλάζουν, τά φώτα σβήνουν. Όταν ο ιερέας εκφωνεί τίς αιτήσεις, ο χορός απαντάει με το "Κύριε ελέησον" την κατ' εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση. Για πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ πού συνοδεύεται από μετάνοιες. Στο τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον Ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση. Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μ' αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφωσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πιά να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φώς της Ανάστασης, το φώς της Βασιλείας του Θεού".

Ονομαστήρια Σεβ. Λαρίσης

29 Ιανουαρίου / 11 Φεβρουαρίου
Ανακομιδή Λειψάνων Ιερομάρτυρος Ιγνατίου

Σήμερα, μνήμη της Ανακομιδής των Λειψάνων του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, είθισται να εορτάζουν την Ονομαστική τους εορτή οι πλείστοι των Επισκόπων όσων φέρουν το όνομα του Αγίου. Ο Ιεράρχης της Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, της καθ' ημάς Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, εώρτασε την Ονοματική του Εορτή το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2009 εις την Ανδρώαν Ιεράν Μονήν Αγίων Αποστόλων Ραψάνης Λαρίσης. Προέστη της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας εν συνιερουργία μετά των Σεβ. Μητροπολιτών Αργολίδος κ. Παχωμίου και Θηβών & Λεβαδείας κ. Ανδρέου.

Επ' ευκαιρία της εορτής αυτής παραθέτουμε σχετικό φωτορεπορτάζ από τα Ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου και ταπεινώς του ευχόμεθα όπως ο Άγιος Θεός, δια πρεσβειών του θεοφόρου Ιγνατίου, τού χαρίζει έτη όσα πλείστα δια να διακονεί σεμνώς, αγογγύστως και εν αδελφική αγάπη με όλους τους συν-Ιεράρχας του το πιστό λείμμα της μαρτυρικής μας Εκκλησίας.

Ο δίσκος μετά των κολλύβων του Αγίου.

" Άνωθεν οι Προφήται "

Ο Ιερομόναχος π. Φίλιππος

Ο Σεβ. Αργολίδος κ. Παχώμιος

Ο Σεβ. Θηβών κ. Ανδρέας

Ο Ιεροδιάκων π. Αγάθων αναγιγνώσκει το Ιερό Ευαγγέλιο

Ο Σεβ. Αργολίδος κηρύττων τον Θείον Λόγον

Από την Απόλυσιν την Θείας Λειτουργίας

Το Ψυχοσάββατο ως "μνήμη θανάτου"

Ημέρα αναφοράς των Ορθοδόξων στους κεκοιμημένους αδελφούς μας ήτο το Σάββατο που μας πέρασε. Καθώς απ' έξω προχωρά ο κόσμος στην ένταση του Καρνάβαλου, η Εκκλησία στρέφεται κατανυγομένη προς την θριαμβεύουσα πτυχή της και επικοινωνεί με όσους κοιμούνται τον αιώνιο ύπνο για να αναστηθούμε όλοι μαζί στην παντοτινή "άλλη" ζωή.

Στην Ενορία Ευαγγελιστρίας Κερατέας δόθηκε αυτή η ευκαιρία της Λειτουργικής Συνάξεως και μνημονεύσεως όλων των κεκοιμημένων Ενοριτών, κυρίως όμως του αειμνήστου παππού Ευαγγέλου Λιέπουρη, Κτήτορος του Ιερού Ναού, που έφυγε πριν ακριβώς δύο χρόνια-το 2008 και του νέου τη ηλικία αδ. Δημητρίου Αθανασίου, πού έφυγε πριν ακριβώς τρία χρόνια-το 2007.

Πραγματοποιήθηκε Ιερατικό Συλλείτουργο, ιερουργούντων του Καθηγουμένου της παρακείμενης Ανδρώας Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Κουβαρά Αρχιμανδρίτου κ. Στεφάνου Τσακίρογλου και του Εφημερίου του Ιερού Ναού πολιού Πρεσβυτέρου π. Νικολάου Βαρμάζη.

Ιδού και οι σχετικές φωτοστιγμές:

Εις μνημόσυνον αιώνιον

23 Ιανουαρίου/5 Φεβρουαρίου
εορτή αγίου μάρτυρος Αγαθαγγέλου

Η Εκκλησία μας εμνήσθη του αοιδίμου
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος
κυρού ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ (+1967)

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ,

ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΝ.

(διακρίνεται καθιστός εν μέσω των Αρχιερέων)

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ (+ 1967)

Ὁ κατά κόσμον Ἀγαθάγγελος Ἐλευθερίου, γεννήθηκε τό 1888 στήν Πρίγκηπο τῆς ΚΠόλεως, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τόν Ἐλευθέριο καί τήν Θεοφανῶ. Μετά τίς ἐγκύκλιες σπουδές φοίτησε στή Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή. Μετά τήν ἀποφοίτησή του προσλήφθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Δράμας Ἀγαθάγγελο καί ὑπηρέτησε σάν δάσκαλος σέ Βουλγαρόφωνα χωριά κατά τήν περίοδο 1910 – 1913, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του λόγῳ τῆς Βουλγαρικῆς προπαγάνδας.

Διετέλεσε Ἀρχιδιάκονος τῆς Μητροπόλεως Δράμας. Ὡς Διάκονος φοίτησε στή Ριζάρειο Ἐκκλησιαστική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν καί στή συνέχεια στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπ’ ὅπου ἀπεφοίτησε τό 1922.

Μετά τήν εἰσαγωγή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου διετέλεσε Ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως Φωκίδος, Πρωθιερεύς τοῦ Πανελληνίου Ἱδρύματος Τήνου καί καθηγητής σέ διάφορα Γυμνάσια καί τήν Παιδαγωγική Ἀκαδημία Φλωρίνης.

Σέ ὅλη του τήν ζωή ἀνέπτυξε μεγάλη ἐθνική, πατριωτική καί πνευματική δραστηριότητα, διαρκῶς ὅμως εἶχε ἔλεγχο συνειδήσεως γιά τό ἡμερολογιακό ζήτημα, ὁπότε μελετήσας ἐνδελεχῶς τό θέμα προσχώρησε στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (1957). Τό ἴδιο ἔτος «ἡ Ἐκκλησία ἐκτιμήσασα τήν λαμπράν μόρφωσίν του, τό χρηστόν ἦθος του καί τήν πνευματικήν του ἀνωτερότητα, ὡς καί τήν ἐθνικήν αὐτοῦ, κοινωνικήν καί φιλανθρωπικήν δραστηριότητα, τόν ἀνέδειξε Μητροπολίτην τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Τήνου, ἐκεῖ δηλαδή ἔνθα ἐπί πολύν χρόνον ὑπηρέτησε κατά τό παρελθόν» («Κ.Γ.Ο.» τ. 1981, σελ. 160). Χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τήν 8η Νοεμβρίου 1957, στήν ἱστορική κατακόμβη τοῦ ἁγ. Μηνᾶ, τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας, ἀπό τόν τότε Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπ. Θεσσαλονίκης Δημήτριο (+ 1976) καί μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.

Τό ἑπόμενο ἔτος 1958 ἀναδείχθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, σέ διαδοχή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου Α’ (+ 1950). Ἡ ἐκλογή του ἔγινε τήν 18. 3. 1958 στόν Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως Ἀθηνῶν, ναό πού χρησιμοποίησε ἔκτοτε σάν ἕδρα του, μέ διαμονή του ἕνα πτωχό κελλί!

Ἡ ἀνάρρησή του στόν Ἀποστολικό Θρόνο τῶν Ἀθηνῶν θορύβησε τήν Νεοημ. Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀμέσως κίνησε διωγμό ἐναντίον του. Ἀρχικά ἐπιδιώχθηκε νά ἐπιστρέψει στήν Νεοημ. Ἐκκλησία, ἀλλά ὁ μακαριστός ἔμεινε σταθερός στήν ὁμολογία του.

Τό 1961 σύρθηκε στό Τμῆμα Μεταγωγῶν Πειραιῶς μέ «κλούβα» καί διπλή φρουρά καί κλείστηκε στό κρατητήριο μαζί μέ κακοποιούς τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, γιά νά μεταφερθεῖ ἐξόριστος στή Μονή Στροφάδων. Τόν ἀγαθό Ἱεράρχη ἔσωσε τότε ἀπό τήν ἐξορία ὁ Εἰσαγγελέας Πρωτοδικῶν Πειραιῶς Σλάνταβος, ὁ ὁποῖος ἀποφάνθηκε ὅτι ἦταν βαρύτατα ἀσθενής καί ἔπρεπε νά εἰσαχθεῖ σέ νοσοκομεῖο. Στή συνέχεια μεταφέρθηκε μέ ἀστυνομική συνοδεία σέ κλινική τοῦ Χαλανδρίου, ὅπου νοσηλεύθηκε γιά ἀρκετό διάστημα φρουρούμενος γιά νά μήν δραπετεύσει!

Κατά τήν ἀρχιερατεία του ἔλαβαν χώρα σημαντικά γεγονότα τῆς ἱστορίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Καθαγιασμός Ἁγίου Μύρου (1958), ἡ μεγάλη Κληρικολαϊκή Σύναξις (1958), ὁ Ἀφορισμός τοῦ Χιλιασμοῦ (1963) καί ἡ καταδίκη τοῦ λεγομένου Διαλόγου μετά τοῦ Παπισμοῦ (1964).

Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 21η Ἀπριλίου 1967, Τεράρτη τῆς Διακαινησίμου, μετά ἀπό πολύμηνη ἀσθένεια. Ἐνταφιάστηκε στό Κοιμητήριο τῶν Ἀρχιερέων, στό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μοδέστου τῆς Ἱ. Μονῆς Παναγίας Κερατέας. Ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία τελέστηκε προεξάρχοντος τοῦ Μητροπ. Πατρῶν Ἀνδρέου, συμπαραστατουμένου ἀπό μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί εἰκοσιπεντάδος Κληρικῶν. Τόν ἐπικήδειο λόγο ἐκφώνησε ὁ Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος.

Τοῦ ἀοιδήμου Ἀρχιεπισκόπου ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ εἴη αἰωνία ἡ μνήμη.

Καθηγητού Αντωνίου Μάρκου

Από την τελετή του Αγίου Μύρου
εις την Ιεράν Μονήν Παναγίας Κερατέας,
γενομένης υπο του Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου
και της περί αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου,
την Μεγάλην Πέμπτην, στις 28 Μαρτίου 1958

Αρχιερατικόν Συλλείτουργον
εις την Ι. Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης
Κερατέας Αττικής, το έτος 1959

Τον ζηλωτήν Ηλίαν...

Εορτή του Αγίου Αντωνίου
17/30 Ιανουαρίου 2010, Αξιούπολις Κιλκίς

Αρχιερατικό Συλλείτουργο των Σεβασμιωτάτων
Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Ιγνατίου
και Αμαθούντος (Κύπρου) κ. Λαζάρου.
Συνιερούργησαν ο εορτάζων Εφημέριος
Πρεσβύτερος π. Αντώνιος Κόκες
και ο Ιερομόναχος π. Φίλιππος Σελητσανιώτης.

Ο πανηγυρίζων Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου

Ο εορτάζων π. Αντώνιος μετά της Πρεσβυτέρας του
και των δύο τέκνων του, του π. Φιλίππου
και του κ. Βασιλείου Τσαρκατζόγλου,
διαχειριστού του "Πρωτοκλήτου".

Ο π. Αντώνιος με ομάδα πιστών
από τα γειτονικά Σκόπια.