Ομιλία π. Βασιλείου

Χειροτονητήριος Λόγος Διακόνου Βασιλείου (αποσπάσματα)

Τρίτη 15/28 Αυγούστου 2012

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί φίλοι καί Συγγενεῖς,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὔσημος καί φρικτή ἡ ὥρα τούτη· ὥρα προσευχής, ὥρα ἱερᾶς ἀγωνίας, ἔκστασης, πνιγηρῆς συγκίνησης καί πάνω ἀπό ὅλα ὥρα οὐρανίας ἐκστάσεως. Ἕνας κατακλυ­σμός ἀπό πλῆθος συναισθημάτων πού παρασύρουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή στήν προ­σπάθειά της νά ἀναλογιστεί αὐτήν τήν ὥρα, πού τελεῖται μέν ἐν γῇ, ἀλλά ἡ ἀναφορά καί ἡ προοπτική της ἐδράζονται στόν οὐρανό. Καί ἐδῶ ἀκούγεται γιά μία ἀκόμη φορά ἡ ῥήση τοῦ Προφήτου Μωυσέως: «ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος ἐγώ εἰμί» (Έξοδος, Κεφ. 4 – v.10).

Ομολογῶ τόν λόγο πού ὁ Ἱερός Χρυσόστομος προέφερε: «οἷδα τῆς διακονίας ἐκείνης το μέγεθος και την πολλήν τοῦ πράγματος δυσκολίαν». Εἶναι ὑψίστη ἡ τιμή, μέγιστο τό ὑπούργημα τῆς διακονίας, ἀλλά καί τεράστια ἡ εὐθύνη γιά τήν πρέπουσα ἄσκησή της. Γι' αὐτό ἡ φωνή μου τρέμει, ἡ γλώσσα παραλύει, τά γόνατα λυγίζουν, ἡ ψυχή μου σκιρτᾶ, ὁ δέ νοῦς ἰλιγγιᾶ καί ἀπορεῖ μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερω­σύνης, ἐνώπιον τοῦ ερχομοῦ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διά τήν δωρεά τοῦ ἀφθίτου καί αἰωνίου θησαυροῦ, τῆς αὐτῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὕπαρξή μου ὁλόκληρος συγκλονίζεται καθώς ἐγγίζει τό ἀνερμήνευτο θαύμα!

Ἀπό πολύ μικρός, στήν ἡλικία τῶν 5 καί 6 ἐτῶν ἤρχισεν νά καλλιεργεῖται μέσα μου ὁ πόθος γιά τήν ἱερωσύνη, ἀγνώστῳ εἰς ἐμέ τῷ τρόπῳ, ἀφοῦ ὁ πατέρας μου δέν εἶχε ἀκόμη ἱερωθεῖ. Τά πρώτα μου ἐκκλησιαστικά βήματα τά περπάτησα σέ μία ἄλλη Ἐκκλησία τῆς Παναγιᾶς μας, ἐκείνης τῆς Γοργοϋπηκόου στήν Νίκαια ὅπου ὑπηρε­τή­σα­τε Σεῖς Μακαριώτατε. Τότε καί ἐνῶ ἤμουν μόλις 40 ἡμερῶν, ὁ πατέρας μου συνο­δεύον­τας τήν μητέρα, μέ ἔφερε στόν Ναό σας κι ἐσεῖς, ἀναμένοντάς με στήν εἴσοδο, μέ εἰσοδεύσατε εἰς τό ἐσώτερον διαβάζοντας τίς εὐχές τοῦ σαραντισμοῦ. 33 χρόνια μετά καί πάλι Θεοῦ εὐδοκίᾳ ὁ πατέρας μου μέ κελεύει αὐτή τή φορά καί πάλιν ἐνώ­πιόν σας σέ ἕναν ἅλλον Ναό τῆς Παναγιᾶς μας κι ἐσείς μέ ἀναμένετε πλέον πρό τῶν Ἁγίων Θυρῶν διά νά μέ εἰσάγετε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων.

Συγκινητικές καί οἱ στιγμές πού ζεῖ ἡ ἐκκλησιαστική Κοινότητά μας. Ἕνα παιδί της, ἕνα βλαστάρι της γιά 24 ὁλόκληρα χρόνια εἶναι ἔτοιμο νά διακονήσει τήν ἁγία μας μαρτυρική Ἐκκλησία. Ἕνα παιδί πού μεγαλώνοντας μέσα σέ ἕνα ἐκκλησιαστικό οἰκογενειακό περιβάλλον, από πολύ μικρός γαλουχήθηκε με τις αρχές και τα βιώ­ματα της εκκλησιαστικής μας ζωής καί ἀνδρώθηκε με τα νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔνα παιδί ποῦ ἀπό μικρός ἐδιδάχθη παρά τῶν γονέων του τήν εὐσέβεια καί τήν βαθιά πίστη στόν Θεό. Ἕνα παιδί πού συμμετεῖχε ὅλα αὐτά τά χρόνια στήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.

Σήμερα, Μακαριώτατε, ἀναξίως διαβαίνω, χάριτι θείᾳ, τήν ὡραιότερη Πύλη τοῦ κόσμου, πορευόμενος εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, «ὅπου πάρεστιν ὁ Χριστός, διακοσμῶν τήν Τράπεζαν», προκειμένου νά διακονήσω τά θειότατα καί ὑμνημένα. Κατευθύνομαι σήμερα πρός τήν ἀνατολόβλεπτον Πύλη, διά νά προσεγγίσω τόν ἐπίγειον θρόνον δόξης καί κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, τό ἐργαστήριον τῶν δωρημάτων τοῦ Πνεύματος. Τρομερή καί ὑπέρλογη πορεία. Ξεκινῶ ἀπό τόν κόσμο καί βαδίζω πρός τήν «τέλεια τῶν τελείων, ἀτέλευτον τελειότητα», γιά νά ὑπαντήσω τό μεθόριον οὐρανοῦ καί γῆς: τό ἱερόν θυσιαστήριον. Εὐχηθεῖτε καί προσευχηθεῖτε, Μακαριώτατε, σεβαστοί μου Πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐχηθεῖτε εἰς τόν Δωρεοδότην Θεόν, ὥστε ἡ «Θεία Χάρις, ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» νά μέ καταστήσει ἄξιον λειτουργόν τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ.

Πρῶτον μνημονεύω ἐσᾶς Μακαριώτατε, ποῦ ἀπό μικρό παιδί μέ ἀγκαλιάσατε μέ περισσή πατρική ἀγάπη καί μέ νουθετοῦσατε καταλλήλως. Διαρκής πόθος σας ἦταν νά μέ χειροτονήσετε. Ἀπό τῆς ἐλεύσεώς σας στήν Ἀρχιεπισκοπή μας συνέχεια μέ ρωτοῦσατε: «Πότε θά σέ χειροτονήσω;». Καί νά πού ἔφθασεν ἡ εὐλογημένη αὐτή ὥρα. Εἰς τήν συνέχειαν μνημονεύω τήν εὐλογημένην οἰκογένειάν μου, τούς ἀναθρέψαντάς με πιστούς γονεῖς μου Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο καί Πρεσβυτέρα Μαρία, πού μέ ἐγαλούχησαν μέ πολλή ὑπομονή παρά τίς ἀντιδράσεις μου πολλές φορές, τά ἀδέρφιά μου Ἡλίαν, Εὐάγγελον, Πέτρον καί Ἰορδάνην πού μαζί μοιραστήκαμε τά παιχνίδια, τίς χαρές καί τίς λύπες τῆς οἰκογενειακῆς μας ζωῆς.

Πιστοί από την Ενορία Αγ. Κων/νου & Ελένης Καρδίτσης

Ἄφησα τελευταίον τόν σημαντικότερο ἄνθρωπο τῆς ζωῆς μου, τό διαμάντι τῆς καρδιᾶς μου. Πρό 10 μηνῶν ὁ Κύριος μέ εὐργέτησε πλουσιο­πάροχα, ἀφοῦ τήν ζωή μου ἐκόσμησε ἡ ἐκλεκτή τῆς καρδιᾶς μου, ἡ χαρισματική καί εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό, σύζυγός μου Εὐφροσύνη, τό ὑπήνεμο λιμάνι πού χάριτι Θεοῦ ἀγκυροβόλησε ἡ ζωή μου. Στήν πιστότητά της καί στήν ἐμπιστοσύνη της στό θέλημα καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μαθητεύω καθημερινῶς. Μέ ἐκπλήσσουν συνεχῶς οἱ ἀρετές της καί ἡ ἀνδρεία τῆς ψυχῆς της. Ὁ Θεός νά τήν ἐνδυναμώνει στήν ἀποστολή τῆς ἱερατικῆς μας πορείας.

Ἀπό τότε πού συνειδη­τοποίησα τόν ἑαυτό μου μέχρι σήμερα, πνευματικές πτώσεις χαρακτηρίζουν τήν ζωή μου. Προσευχηθεῖτε σᾶς παρακαλῶ, Μακαριώτατε, καί σεῖς σεβαστοί πατέρες καί σύ λαέ τοῦ Θεοῦ, ἡ τελευταῖα καί μεγαλύτερη πτώση μου νά γίνει στά κράσπεδα τῆς φιλανθρωπίας, ἐνώπιον τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ὥρα τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου, ἐκλιπα­ρώντας Τον νά δεχθεῖ τό ἤμαρτον τῆς ψυχῆς μου, ψελλίζοντας ἀκατάπαυστα τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». «Κύριε, ἐδοκίμασάς με καί ἔγνως με. Σύ ἔγνως τήν καθέδραν μου καί τήν ἔγερσίν μου, σύ συνῆκας τούς διαλογισμούς μου ἀπό μακρόθεν». (Ψαλμ. 138). 

Διακρίνονται εκ ευωνύμων του νέου Διακόνου Βασιλείου οι Αντιδήμαρχοι Καλλιθέας
κ. Πολυχρονίδης Κωνσταντίνος και κ. Μαργαρίτη Βασιλική

Καί νῦν Δέσποτα Ἅγιε, «Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ». Στρέφω χείλη καί καρδία πρός τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν καί αἰτοῦμαι τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, ἵνα ἀκούσω καγώ: «Εὔ δούλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὁλίγα εἶ πιστός ἐπί πολλῶν σε καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν.